Ο αποχαιρετισμός αφήνει μια γεύση μελαγχολίας και γεννάει μια σειρά ερωτημάτων που τα περισσότερα δεν έχουν απάντηση. Τα λόγια με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας συνόδευσε την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνάδουν απολύτως με το επιφώνημα του Νίτσε: «Α, η μελαγχολία των τελειωμένων πράγματων». Περί αυτού πρόκειται και ο παραιτηθείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προνόησε να συζητήσει με το μαξιλάρι του πριν ανακοινώσει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου: εννοείται του ΣΥΡΙΖΑ, μια και ο ίδιος άφησε να εννοηθεί ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δική του αρχή.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να παραμείνει στην ηγεσία ή να διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία ενός «τελειωμένου» κόμματος, όπως εκ των αποτελεσμάτων και εκ των πραγμάτων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα ισχύει το ρηθέν: Μην κλαις επειδή τελείωσε, αλλά χαμογέλα επειδή συνέβη. Και εδώ που τα συζητάμε δεν είχε λόγο να μείνει σ’ ένα κόμμα που βουλιάζει: Αντιθέτως, έχει παραπάνω από έναν λόγο να παρακολουθεί το ταξίδι σε... «θάλασσες που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει», παραδίδοντας το πηδάλιο σε αυτόν ή αυτήν που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου να το οδηγήσει στο τελευταίο του ταξίδι.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ουσιαστικά μας προετοίμασε για το δικό του ταξίδι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για ποιο σκοπό όλα αυτά; Διότι με δικούς του... «ναυτικούς» όρους επιβιβάστηκε, ταξίδεψε και στην πρώτη ευκαιρία θα αποβιβαστεί και θα επιβιβαστεί σ’ ένα δικό του πλοίο. Καλές θάλασσες...
