Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσαμε να πούμε εδώ και μερικές ώρες ότι αποτελεί παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έτσι θα ήταν σαν αυτό το κόμμα που γεννήθηκε σε ειδικές συνθήκες και είχε χαρακτήρα ειδικού σκοπού, να είχε κάποτε μέλλον. Η παραδοχή τού μέχρι προ ολίγων ωρών προέδρου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον ιστορικό κύκλο τουδεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί το κόμμα της «άνω» και της «κάτω» πλατείας, των λαϊκών δικαστηρίων και της… λαϊκής απογευματινής του φθηνού θεάματος, όντως έκλεισε τον κύκλο του όπως είπε ο πρόεδρός του, αλλά δεν υπήρξε ποτέ ιστορικός: ήταν φαύλος και ως τέτοιος δεν θα μπορούσε να έχει διάρκεια.
Σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα δεν σηματοδοτεί σε καμία περίπτωση την επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πολύ απλά στην παρούσα συγκυρία και στις συνθήκες που έχουν αλλάξει και μεταβάλλει το πολιτικό σκηνικό δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτό που εννοιολογικά το καθιστά συνώνυμο της αγκύλωσης: ουσιαστικά της καθήλωσης σ’ ένα στάδιο μετακομμουνιστικής κατάθλιψης. Από αυτό αποφάσισε να φύγει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας έτσι και την ευθύνη γι’ αυτό που δημιούργησε. Και είναι βέβαιο ότι θα αισθάνεται απελευθερωμένος από τα δεσμά της ομηρίας που ο ίδιος φρόντισε να δημιουργήσει.
Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας φεύγει γιατί, προτού εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάλαβε ότι ο κόσμος είχε εγκαταλείψει αυτό που κάποτε όλοι πίστεψαν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ως κόμμα. Αργά ή γρήγορα, θα μάθουμε εάν η απόφασή του να φύγει πάρθηκε με καθυστέρηση, ή εάν θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο να είχε φύγει μετά την ήττα του 2019. Όπως και να έχει, θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει τον βηματισμό του χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα – πώς άλλωστε θα μπορούσε ένας χώρος που λειτούργησε ως εξαρτημένο αντανακλαστικό του ηγέτη του να επιβιώσει;
Πέραν, όμως, όλων αυτών ο Αλέξης Τσίπρας έχει να φροντίσει (κι ας λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει) την υστεροφημία του και, ποιος ξέρει, ίσως και να δοκιμάσει στο μέλλον να ξαναζήσει τον μύθο του μέσα από ένα άλλο κόμμα. Ωστόσο, μέχρι τότε είναι υποχρεωμένος να υπομείνει τα επίχειρα της αποχής από το προσκήνιο και να αναστοχαστεί αναλογιζόμενος τις ευθύνες του. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, να είμαστε καλά να μην τον θυμόμαστε.
