Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θεωρούνται κατά τεκμήριο (σύμφωνα με το… προοδευτικό πρωτόκολλο) όμοροι πολιτικοί οργανισμοί με κοινό προοδευτικό πρόσημο. Είναι όμως έτσι; Δύο περιστατικά εγείρουν σοβαρές επιφυλάξεις:
Το πρώτο αφορά την «έξωση» του Στέφανου Κασσελάκη από την Κουμουνδούρου και στη συνέχεια την «απαγόρευση» της υποψηφιότητάς του.
Το δεύτερο είναι τα δηλητηριώδη σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα -σε ένα από αυτά έκανε like ο Νίκος Ανδρουλάκης- σε βάρος της Εύας Καϊλή γιατί… τόλμησε να ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές.
Αυτός ο «προοδευτικός εκφοβισμός» έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με την ανεκτικότητα της Αριστεράς, σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής.
Ωστόσο η παραπληροφόρηση λειτουργεί αποδοτικά, αφού η σιωπηρή πλειοψηφία διστάζει να πει τι σκέφτεται παραβλέποντας αυταρχικές συμπεριφορές με το σκεπτικό πως ό,τι «προοδευτικό» και αληθές. Ο «προοδευτικός εκφοβισμός» προφανώς δεν εξαντλείται στα δύο περιστατικά: απλά αναδεικνύεται μέσα από αυτά ότι αυτοί που μιλούν στο όνομα των καταπιεσμένων τελικά είναι αυτοί που καταπιέζουν με τακτικές απάνθρωπες και, εν πολλοίς, βλακώδεις χρησιμοποιώντας ως συγκριτικό πλεονέκτημα το στερεότυπο, ότι εκείνοι στ’ αριστερά είναι λιγότερο αυταρχικοί από εκείνους στα δεξιά.
Η παροιμία «άλλος έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη» βρίσκει στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα την εφαρμογή της.
