Δεν υπάρχει προηγούμενο για την πλήρη χρεοκοπία του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά την αυτοδιοίκηση και κυρίως τον Δήμο της Αθήνας, που –λόγω του ότι είναι ο μεγαλύτερος δήμος της χώρας– έχει τον δικό του συμβολισμό.
Γράφει ο Αριστείδης Ζορμπάς
Τα «πηγαινέλα» στον μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά πέρασαν στην ιστορία σαν την περίπτωση της πλήρους απαξίωσης της κομματικής παρουσίας και στην αυτοδιοίκηση. Από τη μία είναι λογικό, αφού το κενό ηγεσίας, οι προσωπικοί ανταγωνισμοί και η γενικότερη ασυνεννοησία παρέτειναν επί μακρόν την εκκρεμότητα επιλογής υποψηφίου. Ολα τα ονόματα μεταξύ των οποίων έγινε η τελική επιλογή δεν διέθεταν τα χαρακτηριστικά της πολιτικής διείσδυσης σε άλλους χώρους.
Αντίθετα, κάποια από αυτά –Κώστας Ζαχαριάδης, Κώστας Τσουκαλάς, Νίκος Φίλης, Ολγα Μπαλαούρα– έστελναν μήνυμα επιλογής προσώπου για κόμμα του 3%. Ολοι είχαν στο μυαλό τους όχι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αλλά τις ισορροπίες και τις συμμαχίες που διαμορφώνονται στο πλαίσιο της κούρσας διαδοχής για την ηγεσία του κόμματος.
Ο Νίκος Παππάς, ως πολύ καλός μπασκετμπολίστας, έπαιξε «σφιχτή» άμυνα και την κρίσιμη ώρα έπαιξε αποτελεσματική επίθεση. Πάνω απ’ όλα, έπαιξε με σχέδιο και «παγίδεψε» τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΣΥΡΙΖΑ. Εβαλε τους όρους του για την εμπλοκή του στον Δήμο Αθηναίων με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Προβληματισμοί
Ενας προβληματισμός ήταν ότι ο Νίκος Παππάς δεν είναι μέλος του κόμματος, ούτε ανήκει στην αυτοδιοικητική παράταξη «Ανοιχτή Πόλη». Αλλωστε η συγκεκριμένη παράταξη είχε προτείνει την αρχιτέκτονα Ολγα Μπαλαούρα.
Μια δεύτερη θέση που εκφράστηκε ήταν ότι στο ελάχιστο δεν ήθελε να εμπλακεί στις εσωτερικές διεργασίες του κόμματος για την εκλογή του νέου αρχηγού. Το τρίτο ήταν τα χρήματα της προεκλογικής καμπάνιας να τα καλύψει το κόμμα, ενώ κάτι που πιθανά να δημιουργήσει ρωγμές και στο δίμηνο που απομένει μέχρι τις εκλογές είναι η εξ ολοκλήρου –από τον Παππά– στελέχωση του συνδυασμού του.
Η «Ανοιχτή Πόλη», που δραστηριοποιείται στην Αθήνα, ιδρύθηκε στις αρχές του 2006 και συνεργάζεται με τα κινήματα πολιτών στις γειτονιές, ενώ πήρε πρώτη φορά μέρος στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2006 με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα και ψηφίστηκε από το 10,52% των δημοτών. Στις δημοτικές εκλογές του 2010 με επικεφαλής την Ελένη Πορτάλιου συγκέντρωσε ποσοστό 5,8%. Το 2014 με επικεφαλής τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, με ποσοστό 20%, πέρασε στον δεύτερο γύρο στον οποίο συγκέντρωσε 48,6%. Στα κομματικά δρώμενα της Κουμουνδούρου θεωρείται «ιερό τοτέμ» και η οποιαδήποτε μη σύμφωνη γνώμη της δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο κόμμα, ανεξαρτήτως τάσεων.
Πολιτικός οδοστρωτήρας
Οι τελευταίες ώρες στα εσωκομματικά ανήκαν στον Στέφανο Τζουμάκα ο οποίος μίλησε και αυτός στον κομματικό ραδιοσταθμό για επαναπροσδιορισμό, ανασύνταξη και πλειοψηφική πολιτική. Κατά τον κ. Τζουμάκα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει «να θέλει να είναι αντίβαρο στο σύστημα, αλλά να θέλει να είναι η άλλη λύση, η προοδευτική στρατηγική». Ακόμα, ο κ. Τζουμάκας επισήμανε ότι το κόμμα θα πρέπει να αποκτήσει πολιτική ενότητα και να είναι εκλογικό κόμμα και όχι κόμμα συσπειρώσεων. Πρόσθεσε δε ότι ένας βασικός λόγος που έθεσε υποψηφιότητα είναι «γιατί χρειάζεται πολιτική ηγεσία, με πολιτική κατεύθυνση», καθώς «προηγείται η πολιτική».
Σημείωσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάει στην πολιτική πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Το 80% των πολιτών έχει συμφέρον από μια πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ.: ξέχασε ότι στις εκλογές το εκλογικό σώμα ψήφισε 41% ΝΔ και 17,8% ΣΥΡΙΖΑ)», δείχνοντας και αυτός ότι είναι αλλού, όπως και πολλοί άλλοι μέσα στο κόμμα. Για τη διεύρυνση έριξε το βέλος του ως ΠΑΣΟΚογενής αναφέροντας ότι ήρθαν 150.000 άνθρωποι και ψήφισαν για τον… ηγέτη. «Οταν αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θεωρούμε ισότιμους, δεν συμπορευόμαστε, αλλά τους θέλουμε για χρήση εκλογική, τότε το αποτέλεσμα είναι σαφές». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τίποτα δεν προμηνύει μια αισιόδοξη νότα για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Με γνώμονα την ιστορική και διασπαστική ενίοτε εσωστρέφεια της Αριστεράς σε τέτοιες περιπτώσεις, τα δύσκολα φαίνεται ότι είναι μπροστά.
