Στις 24 Σεπτεμβρίου θα μάθουμε –αν και με τον ΣΥΡΙΖΑ κανείς και ποτέ δεν μπορεί να είναι βέβαιος– αν το κόμμα της ριζοσπαστικής (έως και «σπαστικής») Αριστεράς είναι κόμμα-«κασελάκι» ή το κόμμα του Κασσελάκη. Σε καμία περίπτωση, πάντως, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, κανείς δεν μπορεί να πει στον Κασσελάκη «αγόρι μου, πάρε το κασελάκι σου και πήγαινε να παίξεις σε άλλη παραλία».
Κι αυτό για δύο λόγους: Αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα-«παραλία» και ως εκ τούτου όλοι και όλες χωράνε κάτω από τις «ομπρέλες» της μεγάλης παραλίας. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Κασσελάκης κατάφερε ό,τι δεν κατάφεραν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια: να αποκαλύψουν τι περιείχε το κασελάκι που κυβέρνησε τη χώρα πολύ πριν εμφανιστεί ο Κασσελάκης.
Προφανώς είναι τόσο αστεία όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε θα ήταν λάθος να γελάμε μαζί τους. Πάντα αστεία ήταν ώστε δεν χρειαζόταν ο Κασσελάκης, αλλά τότε που κυβερνούσαν παρέα με τον Καμμένο, γελούσαν αυτοί μαζί μας που τους παίρναμε σοβαρά. Ωστόσο, αυτή τη φορά που γελάνε οι ίδιοι με τα καμώματά τους, εμείς οφείλουμε να είμαστε σοβαροί. Οχι γιατί, παραφράζοντας τον Οσκαρ Ουάιλντ από το «De Profundis», οι σκέψεις και οι απόψεις του Κασσελάκη αποτελούν μίμηση του Τσίπρα και του Πολάκη, αλλά γιατί χρειάζονται προσοχή οι άνθρωποι που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εαυτό τους. Κι αυτό αφορά το σύνολο των ανθρώπων στον ΣΥΡΙΖΑ.
