Παρακολούθησα με έκδηλο ενδιαφέρον την παρέμβαση του (τέως) προέδρου Αλέξη Τσίπρα στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, συνοδευομένου μετά της Νίνας –casus belli– Κασιμάτη και πάντοτε υπό το άγρυπνο βλέμμα του συμβούλου του Βαγγέλη Καλπαδάκη.
Μεταξύ άλλων, ο (τέως) πρόεδρος ανέφερε ότι «μόνο η ρήξη με τον πυρήνα των ιδεών της μπορεί να περιορίσει την Ακροδεξιά (…). Καταφέραμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση και να περιορίσουμε την Ακροδεξιά. Γιατί τολμήσαμε να συγκρουστούμε με τις ιδέες και τις πολιτικές της Ακροδεξιάς. Γιατί προστατεύσαμε τους πιο ευάλωτους πολίτες. Γιατί, αντί να φωνάζουμε ότι μόνη λύση στο προσφυγικό είναι οι θάνατοι στη θάλασσα και οι απωθήσεις, προστατέψαμε την ανθρώπινη ζωή. Γιατί δώσαμε δικαίωμα σε χιλιάδες παιδιά μεταναστών που ζούσαν στην Ελλάδα να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Γιατί σταθήκαμε απέναντι στη βία κατά της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα επιλογής φύλου και θεσμοθετώντας σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Γιατί δεν φοβηθήκαμε να συγκρουστούμε μετωπικά με τον εθνικισμό, λύνοντας το Μακεδονικό και δίνοντας ξανά ευρωπαϊκή προοπτική στα Δυτικά Βαλκάνια (…)».
Κασσελάκης: «Ευχαριστώ πρόεδρε!»
Το συγκεκριμένο απόσπασμα αναδημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ο (νυν) πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης, γράφοντας: «Μια σύντομη ομιλία που με κάνει υπερήφανο. Σε ευχαριστώ, πρόεδρε». Ανάθεμα κι αν κατάλαβε τώρα κι αυτός τι αναδημοσίευσε και τι έγραψε… Ετσι του είπαν, έτσι έκανε.
Το όλο χάπενιγκ έχει την πλάκα του, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Τσίπρας κατόρθωσε να γίνει δις πρωθυπουργός με τη στήριξη Καμμένου και λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές έκανε ξανά άνοιγμα προς την Ακροδεξιά και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, εκλιπαρώντας για στήριξη. Αλλά όλα αυτά πλέον είναι (μακρινό) παρελθόν και πού πάμε και τα θυμόμαστε τώρα. Νερό κι αλάτι.
