Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα, πολύ επίκαιρο. Στο εκρηκτικό πράγματι θέμα του μεταναστατευτικού θα επικρατήσει η λογική ή ο λαϊκισμός; Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τι είναι λαϊκισμός διότι προκύπτει ανέτως από το τι είναι η λογική.
του Νίκου Τριφύλλη
Ξεκινώ από το αυτονόητο που είναι η επίδειξη ανθρωπισμού, σε κάθε περίπτωση. Ας το αποδεχούν αυτοί που από ιδεοληψία ή από συμφέρον –διότι ενδεχομένως το μεταναστευτικό είναι και πηγή πλούτου- αρνούνται την αυτονόητη διάκριση που έκανε προ καιρού ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο θέμα αυτό: Άλλο πράγμα το προσφυγικό και άλλο το μεταναστευτικό.. Δεν χρειάζεται ούτε εδώ εξήγηση των δύο εννοιών. Επομένως ας μείνουμε στο μεταναστευτικό. Είτε είναι οικονομικοί μετανάστες ή άλλου είδους «επισκέπτες», εισέρχονται στην χώρα μας λαθραίως, ούτως ή άλλως. Και ας εξηγηθούμε προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, καθώς οι υποστηρικτές ΜΚΟ και άλλοι «πιάνονται» από τις λέξεις. Η επίδειξη της αυτονόητης ανθρωπιάς από μέρους μας συσχετίζεται με το γεγονός ότι κι εμείς υπήρξαμε μία χώρα μεταναστών. Γκασταρμπάιτερς ήταν χιλιάδες συμπατριωτών μας τις δεκαετίες ’50 και ’60 που έφυγαν για την Γερμανία σε αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος. Όμως δεν πήγαν εκεί παίρνοντας ένα τραίνο και έφτασαν στο Μόναχο τραγουδώντας Καζαντζίδη, «στο σταθμό του Μονάχου με άφησε άχου, η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου..»!! Πήγαν εκεί αφού πέρασαν από κόσκινο από τις γερμανικές αρχές ή κατόπιν πρόσκλησης συγγενούς που ήδη είχε γίνει νομοτύπως αποδεκτός από τις αρχές της ξένης χώρας.
Ούτε βεβαίως οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική εμφανίστηκαν στο Έλις Άϊλαντ με ένα καίκι και είπαν «νάμαστε ήλθαμε, τι θα μας κάνετε.;…».
Κατά συνέπειαν άλλο η μετανάστευση που ξέραμε και άλλο η μετανάστευση που γνωρίζουμε σήμερα. Γι’αυτό και η διαλογή θα πρέπει να είναι αυστηρή. Έχουν δικαίωμα στον ήλιο μοίρα οι άνθρωποι αυτοί αλλά πρέπει συγχρόνως να ισχύουν και στην χώρα μας ο κανόνες που ίσχυσαν για τους Έλληνες μετανάστες είτε πήγαιναν στην Γερμανία είτε στην Αμερική. Και πάντα με γνώμονα πόσους μπορεί να αντέξει η ευάλωτη οικονομία μας καί πόσους μπορούν να αποδεχτούν οι τοπικές κοινωνίες μας με την τόσο διαφορετική θρησκευτική και πολιτιστική κουλτούρα. Άλλωστε η ελληνική κοινωνία, πέραν των διαφορών αυτών, δικαίως έχει την απαίτηση όπως οι ξένοι αφομοιώσουν τον ελληνικό τρόπο ζωής και τους κανόνες του και όχι εκείνη τον δικό τους….
