Στον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον εκτιμούν πως οι πολίτες και κυρίως τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος ζουν σε κάποιον άλλον… πλανήτη. Δεν εξηγείται αλλιώς η ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας που, μεταξύ όλων των άλλων, κάνει λόγο για «αμοιβαία εμπιστοσύνη».
Η ανακωχή -σε συνθήκες πολέμου- πάντα γίνεται με αναφορές σε «αμοιβαία εμπιστοσύνη». Και παρότι συνήθως αυτή τηρείται για λίγα… 24ωρα, ουσιαστικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, των στελεχών και του Στέφανου Κασσελάκη προσδιορίζεται με βάση τον χρονικό περιορισμό που ετέθη και είναι οι ευρωεκλογές.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε ότι εμπιστεύεται τα στελέχη που έφτασαν στο παρά πέντε να τον… αποπέμψουν μέσω της κατάθεσης πρότασης μομφής και τα στελέχη ότι εμπιστεύονται το πρόσωπο που τους κατηγόρησε ανοιχτά ότι τον επιβουλεύονται, ότι κυνηγούν χίμαιρες και κυρίως ότι διαρρέουν τις μεταξύ τους συζητήσεις.
Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι η εμπιστοσύνη κερδίζεται σχεδόν κάθε μέρα. Χτίζεται. Και ότι χάνεται σε μια στιγμή. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει στο συνέδριο που ξεκινά την Πέμπτη. Οι σύνεδροι θα είναι σιωπηλοί παρατηρητές των όσων έχουν γίνει και γίνονται; Τα στελέχη που δεν μετέχουν στην Πολιτική Γραμματεία και οι βουλευτές θα σιωπήσουν;
Εκτός και αν στον ΣΥΡΙΖΑ η λέξη εμπιστοσύνη έχει άλλη έννοια. Ίδια με αυτήν που ζήτησαν από τον ελληνικό λαό το 2015 και τελικά με τις αυταπάτες και τα πειράματα έφτασαν το κόμμα στον γκρεμό. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι σαφές πως βλέπει διαφορετικά το κόμμα από ό,τι τα στελέχη. Όμως αυτό το διαφορετικό δεν ταιριάζει στο κόμμα του οποίου ανέλαβε την προεδρία.
Επί της ουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ τελούν εν αναμονή της νέας σύγκρουσης που νομοτελειακά θα έρθει και η οποία θα είναι και η τελική. Αν θα αντέξει η εμπιστοσύνη μέχρι τις ευρωεκλογές θα δείξει. Τα μέχρι σήμερα δεδομένα δείχνουν ότι δύσκολα θα κρατήσει μέχρι τη λήξη του συνεδρίου. Αρκεί να σημειωθεί πως στο πλαίσιο της «αμοιβαίας» εμπιστοσύνης τα στελέχη του κόμματος και της Πολιτικής Γραμματείας βρίσκονται επί ποδός για έναν ενδεχόμενο νέο αιφνιδιασμό από την πλευρά του Στέφανου Κασσελάκη.
