Το μπάχαλο στον ΣΥΡΙΖΑ αγγίζει τα όρια του χάους. Όχι με την έννοια που ο μεγάλος τιμονιέρης το είπε, ούτε καν με αυτή που ο Αλέξης Τσίπρας ή η Έφη Αχτσιόγλου το έχουν περιγράψει. Τουλάχιστον όχι για τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματος που δύσκολα μπορούν να πιστέψουν ότι η «μεγάλη αναταραχή» που επικρατεί είναι και «υπέροχη κατάσταση».
Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο τρίμηνο και όλα όσα λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 24ωρα μετατρέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πρώην κόμμα εξουσίας που ανταγωνίζεται ανοιχτά καταστάσεις που επικρατούν σε κόμματα διαμαρτυρίας. Η Κουμουνδούρου έχει πλέον χωριστεί στα δύο σίγουρα, ίσως και σε περισσότερα κομμάτια. Και σε λίγο θα θυμίζει κόντρες ανάλογες με αυτές μεταξύ ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ. Ή μάλλον χειρότερες, διότι αυτοί δεν ξεκατινιάζονται με αυτόν τον τρόπο.
Η… λαοδικεία με την οποία ο Στέφανος Κασσελάκης αποφάσισε να αντιμετωπίσει το θέμα των διαγραφών και ίσως την αδυναμία του να κατακτήσει πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή για να υλοποιήσει την απόφασή του να θέσει εκτός κόμματος τους Πάνο Σκουρλέτη, Νίκο Φίλη, Δημήτρη Βίτσα και Στέφανο Τζουμάκα ήταν απλά η σπίθα που άναψε το φυτίλι για την έκρηξη της βόμβας που είχε τοποθετηθεί στα θεμέλια της Κουμουνδούρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει αυλαία. Με την μορφή που τον γνώρισαν οι πολίτες και σε αυτή που εξελίχθηκε μέσα από την ανάληψη της εξουσίας και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Αλέξη Τσίπρα πλέον δεν υφίσταται στην πολιτική σκηνή. Ο εμφύλιος στο κόμμα αυτό της αριστεράς ξεσκεπάζει ότι είχε κρυφτεί κάτω από το χαλί τα τελευταία χρόνια ενώ επιβεβαιώνει πως απλά επρόκειτο για ένα μόρφωμα που κατάφερε να αναδειχθεί πατώντας πάνω στην οργή του κόσμου και αξιοποιώντας τα χειρότερα συναισθήματα ατόμων που βάφτηκαν με τα οπαδικά του χρώματα.
Οι τίτλοι τέλους μπήκαν την Παρασκευή. Δεν χρειάστηκε καν να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή για να αναδείξει το θέμα. Η κόντρα για το ποιος θα επικρατήσει οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω εκεί από όπου ξεκίνησε. Και ίσως και χειρότερα. Διότι πλέον δύσκολα θα βρει ψηφοφόρους, δύσκολα θα πείσει πως δύναται να αποτελέσει ένα κόμμα εξουσίας, ούτε καν ένα κόμμα αξιόπιστο για αντιπολίτευση. Για αξιωματική αντιπολίτευση δε, πλέον δεν γίνεται λόγος.
Οι φανατικοί οπαδοί δεν είναι αρκετοί για να το διατηρήσουν στις πρώτες θέσεις. Αυτοί που έμειναν πιστοί (έχοντας ξεκινήσει από το 2012) δίνοντάς στον ΣΥΡΙΖΑ ποσοστό της τάξης του 17,8 στις τελευταίες εκλογές φεύγουν ήδη –όπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις- και δύσκολα θα επανέλθουν στις τάξεις του κόμματος. Και δυστυχώς για την Κουμουνδούρου φεύγουν συνεχώς, χωρίς σταματημό.
Είναι δεδομένο ότι αν ο ψηφοφόρος γυρίσει την πλάτη για να επανέλθει, έστω να σε ακούσει χρειάζεται να γίνουν πολλά. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν υπάρχουν αυτοί που πρέπει να τα πράξουν αφού σήμερα οι μεν το χαρακτηρίζουν «άρρωστο» οι δε με «ανήκεστο βλάβη» κόμμα.
Σε κάθε περίπτωση υπό αυτές τις εξελίξεις η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό σε ένα μέσο ψηφοφόρο. Για αυτό άλλωστε ο Στέφανος Κασσελάκης και οι πραιτωριανοί του έχουν επιλέξει την τοξικότητα και τον πιο ακραίο λαϊκισμό. Για να καλύψουν τα κενά με τις φωνές τους…
