Σκέφτηκα να θυμηθώ τα παλιά (Sportime, Αθλητική Ηχώ, Match Ball) και να γράψω μερικές σκέψεις, μόλις τέλειωσε το παιγνίδι του Φαλήρου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
του Κατ’ αρχάς να πω ότι παρακολούθησα αυτό το παιγνίδι αμέσως μόλις έληξε το Λίβερπουλ- Σίτυ. Είναι σαν να βγαίνεις από το κρουαζιερόπλοιο και να μπαίνεις στο καραβάκι πουν κάνει τη διαδρομή Πέραμα- Παλούκια! Συνεννοηθήκαμε φαντάζομαι.
Πάμε τώρα στο ντέρμπι. Αν αυτό το θέαμα το παρουσίασαν δυο ομάδες που η μια κατακτά κάθε χρόνο πρωτάθλημα κι η άλλη διαθέτει τεράστιο ειδικό βάρος, τότε δεν χρειάζεται ν’ αναρωτιόμαστε τι έχει το έρμο το ποδόσφαιρό μας και βυθίζεται όλο και πιο χαμηλά, που λέει κι η αοιδός.
Η ουσία είναι ότι στο πρώτο ημίχρονο είδαμε ένα μοιρασμένο, σχετικά, παιγνίδι. Στο οποίο ο Γιοβάνοβιτς «κλείδωσε» τον Μαρτίνς με το 4-4-2 (που είχε στόχο να βρει τις αντεπιθέσεις) και την απίστευτη πίεση που άσκησε σε κάθε σημείο του γηπέδου. Ήταν σαφές ότι ήθελε να αποφύγει να έχει ο αντίπαλός του παιγνίδι από τον άξονα και τον οδήγησε στα άκρα που το γήπεδο είναι «μικρότερο». Ο Γιοβάνοβιτς επιπλέον, γνώριζε ότι ο αντίπαλός του θα είχε ζητήματα «φρεσκάδας» εξ αιτίας του παιγνιδιού στην Κωνσταντινούπολη. Κι έτσι πίεσε χωρίς σταματημό.
Πού μπέρδεψε ο Γιοβάνοβιτς τον Μαρτίνς; Στο ότι αντί να χρησιμοποιήσει έναν επιπλέον μεσαίο παίκτη (χαφ) χρησιμοποίησε ως δεύτερο επιθετικό τον Παλάσιος, με στόχο να μπορεί ο Παναθηναϊκός να βγάζει αντεπιθέσεις με τέσσερις παίκτες! Το σχέδιο ήταν καλό, μα δεν το υλοποίησαν οι παίκτες του και κυρίως ο μάλλον υπερτιμημένος Αργεντίνος.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός αμύνθηκε μαζικά κι ο Ολυμπιακός επιτέθηκε ανούσια και φλύαρα. Κι ο προπονητής του έκανε αλλαγές στις καθυστερήσεις. Αναρωτιόμουν με ποιον τρόπο θα «σπάσει» η ισοπαλία. Δεν «έσπασε».
Ο Παναθηναϊκός πήρε μάλλον εύκολα το 0-0, πολύ περισσότερο με ότι συνέβη στα παιγνίδια του με Γιάννινα και Άρη, εκτός έδρας. Κέρδισε χρόνο να δουλέψει ο Γιοβάνοβιτς, έδιωξε την πιθανή εσωστρέφεια, ενώ κέρδισε κι έναν πολύ καλό τερματοφύλακα. Ο Ιταλός Μπρινιόλι έδωσε σιγουριά στην πειραματική άμυνα των «πράσινων», ενώ είναι σοβαρός και κυρίως εξαιρετικός στα πόδια. Από την εποχή του Οδυσσέα Βλαχοδήμου είχαν να το δούνε αυτό στον Παναθηναϊκό.
Υπάρχει νικητής στην ισοπαλία; Ναι, ο Παναθηναϊκός που όλοι τον θεωρούσαν ως υποψήφιο θύμα στο «σφαγείο» του Φαλήρου, κάτι ως το… «καλώς τα παιδιά… 3-0», πήγε στον Πειραιά με έλλειμμα 6 βασικών παικτών του, που θα ήταν ενδεκάδα αν δεν είχαν προβλήματα της τελευταίας στιγμής, είναι κερδισμένος αυτού του παιγνιδιού.
Κι ο Ολυμπιακός ο χαμένος! Προδομένος από τις σκέψεις του προπονητή του αλλά κυρίως από εκείνους που διατυμπανίζουν ότι τον αγαπούν! Δυο φορές διέκοψαν το παιγνίδι με τις ανόητες ενέργειές τους και δη σε στιγμές που η ομάδα τους είχε τον έλεγχο (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο) και «έψηνε» καταστάσεις. Νομίζω ότι αυτοί οι τύποι δεν αγαπούν τον Ολυμπιακό αλλά αγαπούν να μισούν τους αντιπάλους τους. Η ανακοίνωση του Ολυμπιακού συμφώνως με την οποία … αν το ξανακάνουν δεν θα ξαναδούν την πόρτα του γηπέδου, είναι σωστή κίνηση και πρωτίστως δείχνει ότι σέβεται τους φίλους του. Μα δεν κατανοώ για ποιον λόγο δεν τους πέταξαν έξω εδώ και τώρα. Τι θα πει αν το ξανακάνουν;
Στο αγωνιστικό πεδίο, πέραν από το γεγονός ότι ο Μαρτίνς πιάστηκε αδιάβαστος στο 4-4-2 του αντιπάλου του, παρουσίασε τον Ολυμπιακό και με Ελ Αραμπί και με Τικίνιο και με Μασούρα. Η σκέψη έδειχνε σωστή. Ήθελε να εκμεταλλευθεί την εμπειρία του πρώτου και την περίοδο (με συνεχή γκολ) που διάγει ο δεύτερος. Το αποτέλεσμα ήταν στο πρώτο ημίχρονο να κλειστούν όλοι στο κουτί και κουτουλάνε ο ένας τον άλλο. Στο Β’ ημίχρονο που έβγαλε αριστερά τον Ελ Αραμπί, βελτιώθηκαν τα πράγματα αλλά και πάλι χωρίς ουσία, Μόνο αυτός ο δαίμονας που βρήκε ο Ολυμπιακός, ο μικρός Καμαρά, έδειχνε ότι θα μπορούσε να δώσει λύση αλλά κι εκείνος αντιμετωπίστηκε σωστά από τον Γιοβάνοβιτς.
Κάτι ακόμη για τον Ολυμπιακό και τον Μαρτίνς. Κάποια στιγμή αποφάσισε να παίξει το παιγνίδι με τις διαγώνιες κινήσεις και τις κινήσεις ευθεία από τον Μπινιόλι. Κι αυτό παρ’ ότι διαθέτει ένα σωρό πλάγιους παίκτες, ενώ του λείπουν ο Φορτούνης κι ο μη ικανός για συνεχή παιγνίδια Βαλμπουενά. Θολωμένο μυαλό έδειχνε αυτή η κίνηση.
Όμως, για τον Μαρτίνς πρέπει να πω κάτι ακόμη: Τον εκτιμώ απεριόριστα. Όχι μόνο για τη δουλειά του αλλά και για την σοβαρότητά του. Μα, μετά το παιγνίδι προέβαλλε αστειότητες ως δικαιολογίες. Ήταν αστειότητα αυτό που έκανε με το να επιρρίψει στον διαιτητή ευθύνες για τη διαιτησία. Ήταν αστειότητα η φράση περί «στρατηγικής του διαιτητή υπέρ των παικτών του Παναθηναϊκού». Δεν του έφταιγε κανένας διαιτητής. Άλλωστε δεν υπάρχει μισή φάση για σχολιασμό! Όσο για τις διακοπές του παιγνιδιού, μάλλον δεν είχε προλάβει να μάθει την ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Δεν μας είχε μάθει να διαστρεβλώνει την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Συμπερασματικά; Λίβερπουλ- Σίτυ, Μπάγερν – Άιντραχτ, Αταλάντα – Μίλαν και φυσικά Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε οποιαδήποτε κατάστασή της. Όσο για το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός; Πρέπει να έχουμε όλοι ψήγματα ή και καντάρια μαζοχισμού… Μάλλον τα έχουμε…
