panic button (το) 1. συσκευή η οποία προστατεύει το θύμα επίθεσης, ακινητοποιώντας τον δράστη, «μόλις τον είδε να έρχεται κατά πάνω της κραδαίνοντας ένα μαχαίρι, πάτησε το panic button και τότε εκείνος έμεινε άγαλμα», 2. αντικείμενο το οποίο έχει κανείς πάνω του για να τον προφυλάσσει από κάθε είδους κακό, φυλαχτό, «του είπα να προσέχει στον δρόμο κι εκείνος μου απάντησε ότι δεν φοβάται, αφού έχει πάντα πάνω του το panic button του»
Δεν είναι ζήτημα κουμπιών
Ηταν πραγματικά μεγάλο λάθος του θύματος της τελευταίας γυναικοκτονίας στο Μενίδι που δεν χρησιμοποίησε το panic button που της είχε δώσει η Ελληνική Αστυνομία. Ολοι ξέρουμε άλλωστε ότι κάποιος που σου επιτίθεται με μαχαίρι θα τραπεί σε φυγή μόλις σε δει να πιάνεις το κινητό. Ή θα κοκαλώσει περιμένοντας να πάρεις το κινητό, να το ξεκλειδώσεις, να ανοίξεις το σχετικό app και να πατήσεις κάτι το οποίο δεν θα κάνει απολύτως τίποτα. Τα στελέχη ακόμα και της πιο γρήγορης Αστυνομίας στον κόσμο δεν τηλεμεταφέρονται και το περίφημο panic button έχει την αξία ενός φυλαχτού: καλό για ψυχολογική υποστήριξη, αλλά ανήμπορο να σε σώσει από έναν δολοφόνο. Από αυτόν η μόνη σωτηρία είναι ένα κράτος που έχει σε προτεραιότητα την ασφάλεια των πολιτών και δεν μετατρέπει σε δικαιώματα τις επιθυμίες των εγκληματιών. Ενα κράτος που καταλαβαίνει ότι η θέση ενός ανθρώπου που δέρνει συστηματικά είναι στη φυλακή και ότι ένας άνθρωπος με κακοποιητικό παρελθόν που ξανακατηγορείται για κακοποίηση δεν μπορεί να αφήνεται ελεύθερος μέχρι να δικαστεί.
Ούτε αυτά
Ακόμα και τα περίφημα safe houses, που σε αντίθεση με το panic button μπορεί στ’ αλήθεια να βοηθήσουν έστω και προσωρινά, μοιάζουν κυρίως να εξυπηρετούν μια λογική σύμφωνα με την οποία αυτό που μπορεί να κάνει η πολιτεία για να προστατεύσει ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας είναι ο περιορισμός της ελευθερίας κινήσεών του την ώρα που ο δράστης κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος.
Κι όμως οι καιροί αλλάζουν
Σε πιο ανάλαφρα θέματα και αν θέλετε να διαπιστώσετε πόσο πολύ έχει αλλάξει ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες, σκεφτείτε το εξής: τη μακρινή πλέον δεκαετία του ’80 οι φύλακες της τάξης και της ηθικής κατηγορούσαν για τη διαφθορά των νέων το χέβι μέταλ. Στις μέρες όμως οι ίδιοι κατηγορούν τη Eurovision.
Συμπτώσεις
Ακούω διάφορους ευαίσθητους διαμαρτυρόμενους συμπολίτες να λένε ότι το μόνο κίνητρό τους είναι η «συμπαράσταση στο δράμα του παλαιστινιακού λαού» και σκέφτομαι πόσο φοβερό πράγμα είναι οι συμπτώσεις. Γιατί μόνο ως σύμπτωση μπορώ να δεχτώ το ότι όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι συγκινούνται αποκλειστικά με δράματα που εξυπηρετούν την ατζέντα της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν.
