Oι δημοσκοπήσεις δείχνουν μία κοινωνική τάση ως προς τα πολιτικά και γενικώς τις συνθήκες που επικρατούν σε μία χώρα, μία συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα αλλάζουν ή μπορεί να αλλάξουν αν και όταν φαίνεται να παγιώνεται στην συνείδηση των πολιτών κάποια άποψη και να διατυπώνεται σε σειρά δημοσκοπήσεων, τότε μετά βεβαιότητος μπορεί να πει κάποιος ότι στο συγκεκριμένο τομέα δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
του Όθωνα Καραγιάννη
Η περίπτωση αυτή αφορά κυρίως τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν κόμμα αυτό δεν εισπράττει τίποτε από την όποια φυσιολογική –μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης- φθορά της κυβέρνησης, ενώ ο αρχηγός του είναι σε καταλληλότητα στο μισό ποσοστό από αυτό που συγκεντρώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για να μη πούμε βεβαίως ότι σε δημοτικότητα έχει ξεπεραστεί και από τον νεόκοπο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Αν όμως αυτά είναι δημοσκοπικά στοιχεία που δεν φαίνεται να ανατρέπονται, από την άλλη δεν είναι δυνατόν να μη παρατηρηθεί ότι αρκετές φορές οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν στις απαντήσεις των πολιτών κάποιες αντιφάσεις. Που ασφαλώς θα μπορούσαν να αποδοθούν σε πλημμελή γνώση της ερωτώμενης κοινής γνώμης συγκεκριμένων θεμάτων πολιτικού, οικονομικού ή διεθνούς ενδιαφέροντος.
Για παράδειγμα σε πρόσφατη έρευνα (Metron Analysis) ενώ αποδίδεται –και σωστά- από τους πολίτες σε πλειοψηφικό ποσοστό στις διεθνείς εξελίξεις η αύξηση των τιμών, εν τούτοις εμφανίζεται να μειώνεται το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος στην πρόθεση ψήφου, αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν ότι η ακρίβεια αποτελεί παράγοντα που επηρεάζει τους πολίτες. Επομένως ενώ αναγνωρίζονται τα γενεσιουργά αίτια του πληθωρισμού εν τούτοις οι πολίτες θέλουν να το επωμισθεί αυτό η κυβέρνηση!
Από την άλλη, ενώ σε σχεδόν συντριπτικό ποσοστό η κοινή γνώμη τάσσεται υπέρ των κυρώσεων που επιβάλλει η Δύση στην Ρωσία, εν τούτοις ένα εξ ίσου μεγάλο ποσοστό διαφωνεί με την αποστολή αμυντικού εξοπλισμού στην Ουκρανία. Έτσι οι συγκεκριμένοι πολίτες παραβλέπουν ότι η χώρα μας πρέπει να έχει τον ίδιο βηματισμό με τον διακρατικό Οργανισμό στον οποίον ανήκει, έτσι ώστε σε ανάλογη –ο μη γένοιτο- περίπτωση που θα μας αφορούσε, να είχαμε ανάλογη μεταχείριση και από τις λοιπές συμμάχους χώρες. Πέραν δε αυτού δεν μπορεί να τάσσεσαι υπέρ της Ουκρανίας αλλά να της στερεί τα μέσα να αντιμετωπίσει τον εισβολέα. Το ολίγον έγκυος δεν υπάρχει…
Θα υπενθυμίσουμε ότι και στο παρελθόν διατυπώνονταν αντιφάσεις, όπως λ.χ. αποτελούσε η ΕΕ και η κρατική λειτουργία των χωρών της πρότυπο αλλά από την άλλη πλευρά οι πολίτες ήθελαν πλήρη ανεξαρτησία στην διαμόρφωση της πολιτικής μας. Η οποία μάλιστα την εποχή εκείνη εμφάνιζε απίθανες στρεβλώσεις στην λειτουργία του κράτους. Με συνέπεια αποκλειστική, την ταλαιπωρία των πολιτών!
