Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Γιατί η προπαγάνδα είναι πολύ πιο επιτυχημένη όταν προσπαθεί να προκαλέσει μίσος παρά όταν επιχειρεί να προκαλέσει φιλικά συναισθήματα; Ενα ερώτημα που είχε θέσει ο Μπέρτραντ Ράσελ και επί του οποίου δεν δόθηκε ποτέ η απάντηση επανέρχεται εμπλουτισμένο με σύγχρονες τεχνικές διαστρέβλωσης της αλήθειας.
Η λέξη-κλειδί ώστε να απαντηθεί το ερώτημα είναι μία: ηθικολογία – ο πλέον αποτελεσματικός μηχανισμός χειραγώγησης της κοινής γνώμης προσαρμοσμένος στις ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι ο Γκέμπελς ο πρώτος διδάξας, αλλά είναι αυτός που κατέστησε τις φήμες και τα ψέματα ηθικά ουδέτερα.
Ο Γκέμπελς σήμερα είναι παρών στο Διαδίκτυο, είναι ο ηθικός αυτουργός πίσω από κάθε συκοφαντική επίθεση πολιτικού, είναι γενικά το πνεύμα του που εμπνέει και καθοδηγεί την τοξικότητα που δεν οφείλεται (και κακώς αποδίδεται) στην προεκλογική περίοδο.
Η αρχή του «ενιαίου εχθρού», εν προκειμένω της αστικής φιλελεύθερης κουλτούρας, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της προεκλογικής περιόδου. Είναι το «εμείς» ή «αυτοί» ενός διχαστικού ρητορικού λόγου που λειτουργεί ως υποκατάστατο της πολιτικής αντιπαράθεσης και σπανίως διεξάγεται με ανταλλαγή ιδεών.
Και όταν και όποτε στο πεδίο της τοξικότητας βρεθεί χώρος για αντιπαράθεση ιδεών, τότε οι ιδέες παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει, όπως έχει γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης.
Δυστυχώς εκεί βρισκόμαστε τώρα: θεατές του Γκέμπελς που μισεί υπέροχα…
