Τον Ιούνιο του 1941, η Ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε την περιώνυμη επιχείρηση ‘Μπαρμπαρόσα’. Ήταν το σχέδιο εισβολής στη Σοβιετική Ένωση και κατανίκησής της, με έναν ‘αστραπιαίο’ πόλεμο. Η ιστορική αποτίμηση της επιλογής αυτής-που ούτως ή άλλως κατά τον χρόνο εκδήλωσής της κάθε άλλο παρά υπάκουε στη λογική και την εξέλιξη του πολέμου-ήταν το μοιραίο λάθος του Χίτλερ. Διέσπασε τις δυνάμεις του, αγνόησε τα διδάγματα του Βίσμαρκ, του πρώτου Γερμανού Καγκελάριου και δημιούργησε εκ των πραμάτων αναγκαστικές συμμαχίες, που κατατρόπωσαν τον Άξονα.
του Πολύκαρπου Αδαμίδη
Τις πρώτες εβδομάδες ωστόσο της Ναζιστικής εισβολής, τα πράγματα εξελίσσονταν κατά τρόπο δραματικό για τους Σοβιετικούς και τον ‘Κόκκινο Στρατό’. Μεραρχίες ολόκληρες παραδίδονταν, η Γερμανική προέλαση ήταν ασυγκράτητη και ο Σοβιετικός στρατός, αποψιλωμένος από χιλιάδες αξιωματικών του, που είχαν κατηγορηθεί και αποταχθεί λίγα χρόνια μόλις πριν από το στράτευμα, στο πλαίσιο των Σταλινικών εκκαθαρίσεων, παρέπαιε. Ο ίδιος ο ηγέτης του, ο Στρατάρχης Τουχατσέφσκι είχε διαπομπευθεί στις διαβόητες δίκες της Μόσχας, για αντεπαναστατική δράση και είχε τουφεκισθεί.
Στο κρίσιμο σημείο της απόλυτης κατάρρευσης ο Στάλιν, αναγκάστηκε να στραφεί σε όλα όσα ‘ξόρκιζε’ η Κόκκινη επανάσταση και τα θεωρούσε δεσμά και θεσμούς του Τσαρικού παρελθόντος. Ανακάλυψε κατά τούτο την αγάπη για την Πατρίδα, που με μανία ήθελε να την αντικαταστήσει με τη αγάπη για το Προλεταριάτο και τα Σοβιές και κάλεσε τους Ρώσους, να συστρατευθούν και να δώσουν τον μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο. Και τα κατάφερε. Ήταν η συσπείρωση γύρω από το ιδανικό της Πατρίδας, που ενέπνευσε τους Ρώσους μαχητές και ανέτρεψαν την πορεία της απόλυτης καταστροφής. Δημιούργησε ηθικό και φρόνημα, χωρίς τα οποία κάθε πολεμικό εγχείρημα, είναι αποτυχημένο.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ιδιαίτερα μάλιστα σε έναν πόλεμο επιθετικό, που για να διαφυλάξεις την ψυχολογία του μαχητή σου, πρέπει πρώτα να του εξηγήσεις γιατί πολεμά. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτός είναι κληρωτός και θα κληθεί να εξοντώσει ανθρώπους με τους οποίους εν πολλοίς και ειδικά σε σχέση με τους Ρωσόφωνους, μιλά την ίδια γλώσσα και έχει σε μεγάλο βαθμό κοινές πολιτισμικές καταβολές. Ακόμα περισσότερο πρέπει να καταλάβει για ποιο λόγο πρέπει να διακινδυνέψει τη ζωή του, προκειμένου αντίστοιχα να καταφέρει να ισορροπήσει και να επιβιώσει. Το δέλεαρ του πλιάτσικου, έχει στιγμιαία επίδραση και δεν αποτελεί επιλογή και λύση διαρκείας. Τουναντίον επιτείνει την ηθική εξαχρείωση, επιταχύνει την ψυχολογική κατάρρευση και ακυρώνει κάθε έννοια αυτοσεβασμού.
Εδώ λοιπόν ήταν που προβλήθηκε ο σκοπός προστασίας των Ρωσόφωνων. Προστασία από τη συντελούμενη, κατά την προπαγάνδα, γενοκτονία σε βάρος τους, από τους απολογητές του Ναζισμού. Οι απολογητές μάλιστα αυτοί, πήραν σάρκα και οστά στα μέλη του Τάγματος Αζόφ. Όλοι φαίνεται να συμφωνούν, ότι η σύσταση και η στελέχωση του Τάγματος στο ξεκίνημά του, περιλάμβανε και σύμβολα και πρόσωπα, που βρίσκονταν πολύ κοντά στη δολοφονική μηχανή των Ναζί και την ‘ιδεολογία τους’. Είναι βαριά εξάλλου η σκιά της Ιστορίας στην Ουκρανία και τα σωρευθέντα πάθη δεκαετιών. Από τότε όπως και ο Ουκρανός Πρόεδρος είπε, η σύνθεση του Τάγματος άλλαξε και ενσωματώθηκε στον Ουκρανικό στρατό.
Τις τελευταίες ώρες, συντελείται η παράδοση του Τάγματος Αζόφ, στη Μαριούπολη. . Εύλογα ανησυχεί κανείς για την παροχή των δικαιωμάτων των αιχμαλώτων πολέμου στους παραδοθέντες. Μια ολόκληρη εισβολή, τύποις τουλάχιστον εξυφάνθηκε και υλοποιήθηκε με στόχο την εξόντωσή τους. Ενδεχόμενα να αποτελέσει η παράδοσή τους και το πρόσχημα για να δηλώσει ο Πούτιν ολοκλήρωση της αποστολής και επίτευξη νίκης. Στο κάτω κάτω της γραφής εξέλιπαν για αυτόν και ‘οι αναγκαίοι Βάρβαροι’. Ήταν και για τους Ρώσους μια κάποια λύση.
