Το ερώτημα είναι απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο. Μπορεί να αλλάξει ο Νίκος Ανδρουλάκης; Διότι πρέπει να αλλάξει για να κάνει όσα λέει ότι θα κάνει και να επιβεβαιώσει πως έχει αναγνωρίσει τα λάθη του. Οι πρώτες δηλώσεις του δεν άφησαν πολλά περιθώρια…
«Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία μας» σημειώνοντας επίσης πως «οι πολίτες προσβλέπουν σε εμάς για να ξεπεραστεί το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο. Και θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να ανταποκριθούμε στις νέες προσδοκίες τους. Θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να τελειώσει το γρηγορότερο δυνατό η παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας».
Και συνέχισε αφού ως ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει πολλή δουλειά και αγώνα. Θα τον κάνουμε και θα κερδίσουμε» λέγοντας ότι «μαζί μπορούμε να αναγεννήσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, να ενισχύσουμε τη δημόσια παιδεία, να θωρακίσουμε το εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα, να διασφαλίσουμε φθηνή και αξιοπρεπή στέγαση, να κάνουμε την οικονομία μας πιο παραγωγική και πιο ανταγωνιστική».
Για να καταλήξει: «Το πατριωτικό προοδευτικό κίνημα πρέπει να αγκαλιάσει τις νεότερες γενιές. Πρέπει να ενώσει τον ελληνικό λαό σε ένα προοδευτικό σχέδιο, που θα αγωνιστούμε να γίνει κυβερνητικό πρόγραμμα στις επόμενες εθνικές εκλογές».
Μάλιστα. Αυτά κατάλαβε από τις εσωκομματικές εκλογές, αυτά είχε καταλάβει και μετά τις εθνικές εκλογές αλλά και μετά τις ευρωεκλογές. Βέβαια, μίλησε για σχέδιο αλλά και μόνο που βάζει την ταμπέλα… προοδευτικό δείχνει τις προθέσεις του. Διότι, κακά τα ψέματα, πρέπει να εμφανίσει σχέδιο που να αποτελεί εναλλακτική, αλλά επί πραγματικής βάσης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να δείξει αν μπορεί να αλλάξει ο ίδιος ώστε να πείσει στη συνέχεια ότι μπορεί να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς για τον ίδιο η εμπιστοσύνη κερδίζεται μέρα με την ημέρα, αλλά χάνεται πάντα σε μια στιγμή. Το να μοιράσει θέσεις στους άλλους υποψήφιους, το να τους δώσει ρόλο και δουλειά να κάνουν δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπει ο ίδιος στη διαδικασία να δείξει αυτό που λέει περί σοβαρής αντιπολίτευσης.
Ό,τι και να μοιράσει άλλωστε σημασία έχει ποιοι θα είναι δίπλα του. Ποιους θα συμβουλεύεται και τι θα αποφασίζει. Για παράδειγμα θα κρατήσει την ίδια στάση στο ζήτημα που θα τεθεί για την επιστολική ψήφο και στις εθνικές εκλογές; Θα πει ναι στα μη κρατικά πανεπιστήμια ή θα αρχίσει τα πολιτικάντικα παιχνίδια;
Η συζήτηση επί του προϋπολογισμού του 2025 που έρχεται θα δείξει τι θέλει να κάνει και πώς θα το κάνει. Θα αποτελέσει ένα δείγμα των προθέσεών του, δεδομένου ότι δεν πρέπει να πείσει αυτούς που τον ψήφισαν ότι αποτελεί εναλλακτική λύση αλλά όλους τους άλλους, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ.
Προς το παρόν ούτε κάποια δυναμική καταγράφει ούτε οι εσωκομματικές εκλογές προσέφεραν κάτι περισσότερο. Αντιθέτως, επιβεβαίωσαν πως υπάχει μια βάση –που υπήρχε ούτως ή άλλως– η οποία κινείται μέσα από τους εσωκομματικούς μηχανισμούς. Μια βάση που δεν δείχνει διατεθειμένη να ρισκάρει με αλλαγές, αλλά ότι προτιμά το μικρό κόμμα που εξακολουθεί να είναι το ΠΑΣΟΚ.
Οι 303.000 ψηφοφόροι της πρώτης Κυριακής δεν είναι μικρός αριθμός, δεν είναι όμως και ένας αριθμός ικανός να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει, ειδικά τη στιγμή που απέναντί του, ο αντίπαλός του αυτά τα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ, διαλύεται στην κυριολεξία αλλά και ότι τη δεύτερη Κυριακή περίπου 90.000 ψηφοφόροι δεν πήγαν εκ νέου στις κάλπες.
Για να κερδίσει, όπως λέει, τη ΝΔ στις επόμενες εκλογές θα πρέπει να κοντράρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο… πεδίο. Στην πραγματικότητα, με προτάσεις σχέδιο και οργάνωση. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα… ζόρια για τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ…
