ΑΠΕ-ΜΠΕ
Έχω την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν όσο θυμώνει τόσο απομακρύνεται το συμφέρον της χώρας του και προφανώς το δικό του, που ο ίδιος λόγω χαρακτήρα έχει ταυτίσει με αυτό της χώρας του. Δεν πρωτοτυπεί εν προκειμένω, αλλά η περίπτωση του είναι ξεχωριστή σε κάθε περίπτωση.
του Χάρη Παυλίδη
Και είναι ξεχωριστή όχι γιατί είναι θυμωμένος, άλλωστε πολλοί θα ήταν στη θέση του, αλλά γιατί ο ηγέτης έχει υποκύψει στο πληγωμένο του υπερεγώ. Εικάζω ότι αν δεν καταφέρει να συνέλθει, τότε σύντομα θα πληρώσει τον θυμό του.
Δεν θα τιμωρηθεί για τον θυμό του, αλλά είναι βέβαιο ότι θα τιμωρηθεί από το θυμό του. Κάπως έτσι είχε περιγράψει ο Βούδας τον αυτοκαταστροφικό άνθρωπο. Ο Ερντογάν όμως το έχει πάει περαπέρα. Έχει καταφέρει με τη στάση του να καταστήσει το θυμό του αντίπαλο.
Την ίδια στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την αποφασιστική ψυχραιμία που τον διακρίνει, έβαλε τις ιδέες του να «συνομιλήσουν» με το θυμό του γείτονα και να τον εκθέσουν. Και το κυριότερο δεν έκανε το λάθος να καταφύγει σε… παραπονεμένα λόγια.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εφαρμόζει το δόγμα του Τζον Κέννεντυ: Να ανταποδίδεις τα ίσα! Ποτέ όμως με θυμό, αλλά με επιχειρήματα και πατριωτισμό που βασίζεται στις φιλελεύθερες ιδέες του.
Που θα καταλήξει αυτή η ιστορία; Ο Πρωθυπουργός είναι οπαδός της άποψης ότι η ανάγκη δεν είναι ποτέ καλός διαπραγματευτής. Ο Ερντογάν άργησε, αλλά το κατάλαβε. Το κατάλαβαν και οι φίλοι μας. Απ’ την άλλη όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως άνθρωπος του μέτρου έχει επίγνωση των γεωπολιτικών συσχετισμών.
Κι εδώ φαίνεται ότι θα ακολουθήσει το δόγμα Κέννεντυ: Δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε!
