Kάθε άλλο παρά συμπτωματικό θεωρώ το γεγονός ότι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη χρωμάτισε ιδεολογικά τα μέτρα στήριξης σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις που έλαβε και συνεχίζει να λαμβάνει η κυβέρνηση.
του Χάρη Παυλίδη
Δεν ξέρω πόσοι φιλελεύθεροι πέρασαν από τη θεωρία στην πράξη αξιοποιώντας εν μέσω κρίσης τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Και δεν γνωρίζω πολλούς φιλελεύθερους που είχαν την ευκαιρία να δείξουν το πραγματικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού σε έκτακτες συνθήκες χρησιμοποιώντας γι αυτό το σκοπό το κράτος.
Για όλους όσοι αρέσκονται να αντιπαρατίθενται πολιτικά με κλισέ, η «συμμαχία» του κράτους με τον πολίτη δεν συνάδει με τις ιδέες του φιλελευθερισμού. Προφανώς για όλους αυτούς ο Μητσοτάκης μεταλλάχθηκε, έγινε «σοσιαλδημοκράτης» εξ ανάγκης, άρα η σοσιλαδημοκρατία επιστρέφει ως «αναγκαίο καλό».
Ασφαλώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και δεν θα μπορούσε να συμβεί αφού ο φιλελευθερισμός διαθέτει ιστορικά και κοινωνικά όλα τα εχέγγυα και για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, αλλά και για τη στήριξη της οικονομίας. Κι αν αυτό δεν είχε αναδειχθεί στο παρελθόν, ή στο πρόσφατο παρελθόν, γι αυτό δεν ευθύνεται ο φιλελευθερισμός.
Είναι και θέμα ηγέτη, ή αν θέλετε είναι και θέμα τύχης ο συγχρονισμός του οραματιστή πολιτικού με το ρολόι της ιστορίας. Πως απάντησε ο Πρωθυπουργός όταν ο δημοσιογράφος επιχείρησε να τον καταστήσει «υπόλογο» έναντι των θέσεων του; «Ποιος σας είπε ότι οι φιλελεύθεροι δεν πιστεύουν σε ισχυρό κράτος, σε αποτελεσματικό κράτος;».
Δεν τους το είπε κανείς. Και πάντως δεν τους το είπε ο φιλελευθερισμός που ιστορικά και πολιτικά αποτέλεσε το έναυσμα των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών. Και συνέχισε ο Πρωθυπουργός τονίζοντας ότι οι φιλελεύθεροι: «Δεν πιστεύουν σ’ ένα πλαδαρό, μεγάλο, υπερβολικά μεγάλο κράτος».
Κι αυτό πολύ απλά γιατί: «Η αποτελεσματικότητα του κράτους, όμως, και της κρατικής παρέμβασης και τα όρια που θέτει το κράτος για το πως πρέπει να λειτουργεί η ιδιωτική οικονομία, αποτελεί κεντρικό πυλώνα μιας γνήσιας φιλελεύθερης προσέγγισης».
Το πρόβλημα για όλους αυτούς που τρόμαξαν από την επιστροφή του φιλελευθερισμού, ή για την ακρίβεια από την επιτυχή προσπάθεια του Μητσοτάκη να επανασυνδέσει τον φιλελευθερισμό με τις «ξεχασμένες» κοινωνικές αξίες του, δεν είναι η «ρεβιζιονιστική» κατ’ αυτούς πολιτική του Πρωθυπουργού.
Αυτό που τους τρομάζει είναι ότι ο Μητσοτάκης ρισκάρει να εφαρμόσει τον πραγματικό φιλελευθερισμό σε συνθήκες πραγματικής κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Και ανησυχούν γιατί η πλειονότητα της κοινής γνώμης όχι μόνο δεν φοβάται τον «μπαμπούλα»-φιλελελευθερισμό, με τον οποίο του έκαναν πλύση εγκεφάλου, αλλά στηρίζει την προσπάθεια του Πρωθυπουργού.
Σε 14 μήνες μια σειρά έκτακτων καταστάσεων ανέδειξαν την ηγετικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ παράλληλα απομυθοποίησαν το στερεότυπο ότι το κράτος αποκτά κοινωνικό χαρακτήρα μόνο όταν κυβερνά η Αριστερά. Ακόμα και όταν δεν έχει τον έλεγχο… των αρμών.
Το σύνολο των μέτρων, βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, αφενός δείχνουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διακατέχεται από ιδεολογικές προκαταλήψεις, αλλά από έναν φιλελεύθερο πραγματισμό που τον φέρνει στον πυρήνα των αναγκών της κοινωνίας. Εν αντιθέσει με τους κατά παράδοση πολιτικούς που θεωρητικά είναι με τον λαό, αλλά ολοένα και απομακρύνονται από τις ουσιαστικές ανάγκες του.
