Κατ’ αρχάς, ο πολιτικός πρέπει να κρίνεται για τις θέσεις του, την πορεία και την προσφορά του, κυρίως όμως για τις αποφάσεις του, όχι για τις τύψεις του. Με αυτά τα κριτήρια η επανεμφάνιση του Αρη Σπηλιωτόπουλου συνιστά επί της ουσίας την προσπάθειά του να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του Στέφανου Κασσελάκη έχοντας ως μοντέλο τον ίδιο. Βλέποντας στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη τον εαυτό του, ψάχνει άλλοθι για τις αιτίες της πολιτικής του απομόνωσης ώστε να δικαιωθεί από όσους πιστεύει ότι τον «αδίκησαν».
Επί του πολιτικού, συνεπώς, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι θετικές ψευδαισθήσεις ενός ικανού κατά τα άλλα επικοινωνιολόγου μέσω ενός μηχανισμού άμυνας –της μετάθεσης εν προκειμένω του «εγώ» του Αρη– προσδίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ κεντρώα χαρακτηριστικά. Η εξιδανίκευση του Στέφανου Κασσελάκη («είχα καιρό να ακούσω έναν λόγο τόσο τολμηρό, αντισυμβατικό και, παράλληλα, αληθινό») επιβεβαιώνει ότι υπερβάλλει για τα προσόντα του αγνοώντας ηθελημένα τα ελαττώματά του. Κι αυτό γιατί τα περισσότερα είναι κοινά.
Σε κάθε περίπτωση του δίδυμο Αρη- Στέφανου έχει εξασφαλισμένη «μια καλύτερη ζωή», κάτι που είναι αμφίβολο για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που θα πρέπει να προετοιμάζονται να τραγουδήσουν το «Απονη ζωή» το βράδυ των εκλογών.
