Οι πεθαμένοι κυβερνούν τους ζωντανούς! Υπερβολικό; Καθόλου: οι «καραμανλικοί» και οι «παπανδρεϊκοί»... συνομιλούν με τα πνεύματα των δύο και κατόπιν απαιτούν από τις εκάστοτε ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να υπακούν στις υποδείξεις. Κι όταν δεν το κάνουν, τότε αρχίζει η γκρίνια και η αμφισβήτηση.
Η πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης είναι διασκευή του κινηματογραφικού αριστουργήματος του Χίτσκοκ «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων». Στο εγχώριο πολιτικό θρίλερ οι «γίγαντες» είναι δύο, αλλά αν υπολογίσετε ότι 50 χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή της χώρας, κάνουν για τέσσερις! Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τη Νέα Δημοκρατία και ο Ανδρέας Παπανδρέου για το ΠΑΣΟΚ έχουν ουσιαστικά τον τελευταίο λόγο. Φέρτε στο μυαλό σας τις εικόνες από τους γενέθλιες εκδηλώσεις στα δύο κόμματα για να καταλάβετε γιατί οι εκάστοτε πρόεδροι που δεν είχαν συγγένεια με τον έναν ή τον άλλον «ιδιοκτήτη» θεωρούνταν «ενοικιαστές». Ετσι, καθίσταται ευνόητο γιατί οι Ελληνες, ανεξάρτητα από ιδεολογική προέλευση και πολιτική τοποθέτηση, φοβούνται το μέλλον αναζητώντας ασφάλεια στο παρελθόν. Ετσι, εξηγείται και η εμμονή τους σε «πιστά αντίγραφα» προέδρων, αντί ηγετών που δεν επιθυμούν να κυβερνούν... υπό σκιά.
