Ως κεντρώος που δεν κρύβεται πίσω από το κλισέ του «αντικειμενικού δημοσιογράφου», διαπιστώνω ότι είναι επικίνδυνο και ανθυγιεινό να είσαι κεντροδεξιός πολιτικός σε μια κοινωνία που σύρεται στα άκρα.
Πολλά τα περιστατικά λεκτικής βίας από ζηλωτές της «Αριστεράς και της Προόδου», με τελευταία τα χυδαία συνθήματα εναντίον του πρωθυπουργού στο Καλλιμάρμαρο στη συναυλία για τα Τέμπη, και τις αποδοκιμασίες κατά του Αδωνη Γεωργιάδη στο Ηρώδειο στη συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη.
Οι επιθέσεις εναντίον κεντροδεξιών πολιτικών που δεν κάνουν τα γλυκά μάτια σε σταλινικές συμπεριφορές, προκειμένου να μη χαρακτηριστούν «αντιδραστικοί», δεν είναι καινούργιες και διαρκώς εξελίσσονται βρίσκοντας έκφραση εσχάτως και σε συναυλίες. Προφανώς γιατί το εξτρεμιστικό περιθώριο, που διακρίνεται για τη μικροψυχία του εν αντιθέσει με την κεντροδεξιά κουλτούρα που, όπως έδειξε η χειραψία του Αντώνη Σαμαρά με τον Νίκο Παππά, διακρίνεται από μεγαλοψυχία, εκμεταλλεύεται τη δημοκρατική ανεκτικότητα.
Ανεκτικότητα που, εκλαμβανόμενη ενίοτε ως αδυναμία από τους θιασώτες της λεκτικής βίας, ενθαρρύνει προκλήσεις που αγγίζουν τα όρια του πολιτικού τραμπουκισμού. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλοι πρέπει να αντιδρούν όπως η Ειρήνη Αγαπηδάκη στους… Ηλιόπουλους της Αριστεράς: «Δεν θα απολογηθώ επειδή δεν είμαι αριστερή»!
