Πριν από 50 χρόνια και 12 ημέρες, ένα δημοψήφισμα έβαζε οριστικά τέλος στη βασιλεία στην Ελλάδα. Είχαν προηγηθεί η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Ιούλιο του 1974, και οι πρώτες εκλογές μετά τη χούντα, στις 17 Νοεμβρίου, που τον ανέδειξαν πρωθυπουργό με 54,37%. Το σύνταγμα του 1975 ήρθε να πιστοποιήσει και να καθιερώσει το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Από τότε η Ελλάδα βιώνει μια αδιατάρακτη περίοδο δημοκρατίας με λάθη και παραλείψεις, χωρίς όμως να αμφισβητηθεί το πολίτευμά της. Και όσοι επιχείρησαν να εγείρουν κατά καιρούς ζητήματα, χάθηκαν στη λήθη της ιστορίας.
Με απλά λόγια, το πολίτευμα είναι θωρακισμένο. Και ναι μεν απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση σίγουρα όμως δεν κινδυνεύει από τους γόνους του τέως βασιλιά.
Στο πλαίσιο αυτό, το αίτημα απόκτησης ιθαγένειας από τα παιδιά του αφορά μόνο αυτά και τις life style στήλες ενημερωτικών εκπομπών, ηλεκτρονικού και έντυπου Τύπου. Δεν αφορούν κανέναν άλλο. Δεν αφορούν την πολιτική σκηνή. Η απόδοση ιθαγένειας έχει συγκεκριμένες διαδικασίες που οι αιτούντες οφείλουν να τηρήσουν για να την αποκτήσουν. Τα παιδιά του τέως και επώνυμο επέλεξαν και θέμα δεν έχουν εγείρει ώστε να ασχοληθεί ο πολιτικός κόσμος με την περίπτωσή τους.
Το να συζητάμε αν θα κάνουν κόμμα ή αν θα πολιτευτούν είναι αστείο. Οχι γιατί δεν μπορούν να το κάνουν, αλλά διότι σε αυτή την περίπτωση δεν θα μιλάμε για… βασιλεία αλλά για συμμετοχή στις δημοκρατικές, συνταγματικά προβλεπόμενες διαδικασίες.
Σε κάθε περίπτωση, όπως δήλωσε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, «η δημοκρατίας μας μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της» και ότι «έχει τις δικλείδες για να εφαρμόζονται οι νόμοι χωρίς αστερίσκους». Ολα τα υπόλοιπα είναι για να περνά η ώρα.
