Του Αγίου Νικολάου, βοήθειά μας, είναι μια μεγάλη γιορτή για τη χριστιανοσύνη και τη ναυτοσύνη, είναι όμως και μια μαύρη σελίδα στο ημερολόγιο της Αθήνας και ειδικότερα των Εξαρχείων. Από κείνη την αποφράδα νύχτα του 2008 που η σφαίρα του ζοχαδιασμένου αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα καρφώθηκε στο άγουρο κορμί του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έμελλε έκτοτε η μνήμη του παιδιού να γίνει το έναυσμα για την καύση της πόλης.
Πέρασε ο καιρός, κάθε χρόνο τα ίδια, κλέφτες κι αστυνόμοι, μολότοφ, κρότου-λάμψης, δακρυγόνα, καμένα αυτοκίνητα, ρημαγμένες περιουσίες, ταμπουρωμένοι οι κάτοικοι, νεκρή η πόλη, βγήκε η χαροκαμένη μάνα είπε μην κάνετε τη μνήμη του παιδιού μου παντιέρα σε κάτι που δεν ήταν – τι ξέρει όμως μια μάνα; Πώς γίνεται μια μάνα να πονάει περισσότερο για το αδικοσκοτωμένο σπλάχνο της από όλους εκείνους που αναζητούν έναν ήρωα όχι για να τιμήσουν τη μνήμη του, αλλά για να την κλέψουν και να την κάνουν σημαία καταστροφής και γενικευμένου μπάχαλου;
Ας μην παίζουμε όμως άλλο με τις λέξεις, κουράστηκαν κι αυτές, κολλημένες στην άκρη της γλώσσας μας που είναι στεγνή και πικρή από τα ντουμάνια που μας έπνιξαν και χθες, έρμαια καθώς είμαστε μιας χούφτας «θυμωμένων» που οδηγούν εμάς τους κατοίκους στη μετανάστευση και το ελληνικό κράτος στη γελοιότητα να παίζει μαζί τους πετροπόλεμο στα σοκάκια κοιτάζοντας αμέριμνο την καταστροφή –με drones και ελικόπτερα να μας ρίχνουν δέσμη φωτός, κάπως σαν το άστρο της Βηθλεέμ– που θα ήταν μεγαλύτερη, αλλά ευτυχώς έπιασε βροχή, σημάδι ότι όντως του Αγίου Νικολάου είναι μεγάλη γιορτή…
Από σήμερα μπορούμε να στολίσουμε για Χριστούγεννα και μέχρι του χρόνου έχει ο Θεός…
