Τι πραγματικά συνέβη τον Οκτώβριο του 2018, το οποίο επικαλέσθηκε στην πρόσφατη δήλωσή του για την κορύφωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο Αλέξης Τσότρας, όταν ήταν αυτός πρωθυπουργός («δεν περιμένω από την κυβέρνηση να πράξει τίποτε λιγότερο απ’ ό,τι έγινε τον Οκτώβριο του 2018», είπε συγκεκριμένα), και πολλοί άρχισαν να ψάχνονται. Οχι εγώ. Ο οποίος θα σας αποκαλύψω με το νι και με το σίγμα, που λένε, τι πραγματικά συνέβη τον Οκτώβριο του 2018, περί τις 20 του μηνός συγκεκριμένα, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί έξυπνο από πλευράς χειρισμών, άλλα δεν είχε και κάτι το τόσο ηρωικό, το οποίο ας πούμε να μπορεί να επικαλείται ο τέως πρωθυπουργός ως εύσημο για τη δική του θητεία.
Τον Οκτώβριο λοιπόν του 2018, οι Τούρκοι έβγαλαν στη γύρα, πέριξ της Κύπρου και δυτικότερα, το ερευνητικό σκάφος τους, «Barbarοs». Εμείς είχαμε εκδώσει κάτι προειδοποιητικές ανακοινώσεις, οι Τούρκοι ανταπαντούσαν, άλλα το «Barbarοs» συνέχιζε το δρομολόγιό του. Τότε αποφασίστηκε να έρθει… πιο κοντά του μία από τις νεότερες φρεγάτες του στόλου μας, η «Νικηφόρος Φωκάς». Γνωρίζοντας ότι τα ερευνητικά σκάφη σέρνουν πίσω τους για τις ανάγκες των ερευνών που διεξάγουν καλώδια και συστήματα εντοπισμού σε μήκος χιλιομέτρων, και γνωρίζοντας την πορεία που είχε χαράξει προς τα δυτικά το «Barbarοs» (σχεδίαζε να φτάσει ως το Καστελόριζο), κάποια στιγμή το «Νικηφόρος Φωκάς» πήγε και στάθηκε μπροστά στο τουρκικό ερευνητικό σκάφος. Ο καπετάνιος του δεύτερου είχε δύο επιλογές: η μία να συνεχίσει ευθεία και να εμβολίσει την ελληνική φρεγάτα με ό,τι θα σήμαινε αυτό εκείνη τη στιγμή και η δεύτερη να επιχειρήσει να το αποφύγει.
Αλλά όσες κινήσεις αποφυγής έκανε το δυσκίνητο «Barbarοs», δεν είχαν αποτέλεσμα. Έβρισκε συνεχώς μπροστά του την ευέλικτη ελληνική φρεγάτα. Κάποια στιγμή επιχείρησε μια πιο σύνθετη κίνηση αποφυγής, με αποτέλεσμα την… καταστροφή: μπερδεύτηκαν μεταξύ τους τα σε μήκος 7 χιλιομέτρων απλωμένα καλώδια και όργανα, και κάπως έτσι έληξε άδοξα η έρευνα για υδρογονάνθρακες (και ουχί… υδατάνθρακες, για να θυμηθούμε και λίγο… Κομμένο – τι έχει γίνει αυτή η ψυχή; Δεν θα κάνει καμία παρέμβαση, μέρες που είναι;).
Τι θέλω να πω με τα προηγούμενα; Επειδή διαπιστώνω ότι έχει πέσει πολύς πανικός, όπως και αντίστοιχα πολύς εθνικισμός, στην κρίση με την Τουρκία, η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται να «μιλήσουν» τα όπλα για να επιλυθούν τα προβλήματα – μπορούν να επιλυθούν και διαφορετικά, και κυρίως αναίμακτα. Χωρίς να ανοίξει μύτη. Να, ας πούμε, μου έλεγαν τις προάλλες ότι κάπως έτσι, έξυπνα, αντιμετώπισε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη μια επιχείρηση της Τουρκίας να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ήταν όταν προ μηνών έβγαλαν στην περιοχή νοτιοδυτικά του Καστελόριζου το σκάφος «Oruc Reis», το οποίο εμφανίστηκε να κάνει έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, σε βάθος μάλιστα 70 μιλιών. Αρχικά ειπώθηκε ότι το είχε παρασύρει ο άνεμος, λόγω των πολύ κακώς καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή, εν συνεχεία όμως, που έπεσαν οι άνεμοι, το «Oruc Reis» συνέχισε την πορεία για λίγο, πριν απομακρυνθεί προς τα τουρκικά παράλια.
Ο αστικός μύθος υποστηρίζει ότι αποχώρησε χωρίς να ολοκληρώσει τις έρευνές του, διότι αιφνιδίως, κάτω από το πλοίο αυτό, διαπιστώθηκε ότι έπλεε ένα υποβρύχιο… αγνώστου ταυτότητος, το οποίο «τίναξε στον αέρα» τα σόναρς του ερευνητικού – άκουγαν τις μηχανές του υποβρυχίου, αντί την ανταπόκριση των ηχοβολιστικών σημάτων που έστελναν στον βυθό. Το χειρότερο όμως που τους συνέβη είναι ότι την επομένη της θαλασσοταραχής διαπίστωσαν περιέργως πως ορισμένα από τα καλώδια που έσερνε το σκάφος είχαν… κοπεί!
Προς τι λοιπόν ο φόβος και η ανησυχία; Ο καλός ο καπετάνιος… ξέρει κι άλλο μονοπάτι…
*Του Γιώργου Παπαχρήστου από το Στίγμα στα Νέα
