Κάθε χώρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, επί το λαϊκότερον έχει τα δικά της «κουσούρια». Εάν τα δικά μας αφορούν έναν υπερμεγέθη εγωισμό που πολιτικά μεταφράζεται σε αντιδραστικότητα, για το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η υποκρισία, για την Ιταλία ο αυτοθαυμασμός, και για τη Γερμανία η εμμονή στην πειθαρχία και στη τάξη, για τη Γαλλία είναι η αντίφαση μεταξύ του παρεμβατισμού του στρατηγού Ντε Γκωλ και του απωθημένου που άφησε ο Μάης του ’68.
Του Χάρη Παυλίδη
Από το 1945, κανένας Γάλλος ηγέτης δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει τα συνδικάτα για να αντιμετωπίσει τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες ώστε να σταματήσει η οικονομική παρακμή του κράτους, που συνδέεται με τον ισχυρό παρεμβατισμό και ένα μη βιώσιμο μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας.
Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι η έκφραση μιας βαθιάς κοινωνικής αναταραχής, που προκαλείται από την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των μεσαίων στρωμάτων και τις έντονες ανισότητες. Αυτά έσπευσε να εκμεταλλευτεί με έναν εθνικιστικό και δημαγωγικό λόγο η Μαρίν Λεπέν, η οποία προτείνει εύκολες λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα. Το πρόγραμμά της βασίζεται στην ανομολόγητη επιθυμία των γάλλων για την αυτοκρατορική κληρονομιά του Ναπολέοντα και στον παρεμβατισμό του Ντε Γκωλ.
Απέναντί της, ο φιλελεύθερος Μακρόν αντιπροσωπεύει ένα πολύ πιο ρεαλιστικό όραμα για την οικονομία, μαζί με μια φιλοευρωπαϊκή δέσμευση και μια ενεργή παρουσία της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ. Δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, δύο διαφορετικοί κόσμοι, σε μια χώρα διχασμένη ανάμεσα στη λογική και το πάθος που έλκει την καταγωγή του από τις γαλατικές ρίζες της, τον κολμπερτισμό και την
προσκόλληση σε μια παράδοση που απορρίπτει τις αλλαγές .
Οι Γάλλοι την Κυριακή πρέπει πλέον να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο μοντέλα που οδηγούν σε αντίθετους δρόμους. Όλα δείχνουν ότι η εντολή του Μακρόν θα ανανεωθεί, κι αυτό είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας και της Ευρώπης, αλλά και του δυτικού κόσμου υπό την έννοια ότι θα αποτελέσει τη βάση από την οποία πρέπει να ξεκινήσει η ανανέωση και ο εμπλουτισμός των φιλελεύθερων ιδεών.
Γιατί, παρά την έλλειψη χαρίσματος, ο Μακρόν είναι ικανός και ρεαλιστής πολιτικός, αλλεργικός στη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, κατάλληλος υπό τις παρούσες συνθήκες να αποτελέσει σημείο αναφοράς και για άλλους ηγέτες του δυτικού κόσμου. Αρκεί βέβαια η νίκη του, στις 24 Απριλίου, να γίνει σημείο εκκίνησης από το οποίο θα ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος για να οδηγήσει στη σύγκλιση του φιλελευθερισμού και η της «αστικής» σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο επερχόμενος κίνδυνος των άκρων που εμφανίζονται με κοινωνικό προσωπείο.
