σνικ (ο) 1. απρόσμενη συνάντηση, «η συγκίνηση τους άφησε άλαλους, καθώς κανείς από τους δύο δεν περίμενε αυτό το σνικ», 2. διάσημος που δεν τον γνωρίζεις, «όταν κάνω ζάπινγκ και περνάω από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, όλοι όσοι βλέπω είναι σνικ», 3. διαφημιστικό τρικ, «δηλαδή τώρα στ’ αλήθεια βρέθηκαν τυχαία ή ήταν σνικ».
Κυνηγάνε τα μεγάλα νούμερα
Δεν ξέρω αν η συνάντηση του Στέφανου του Κασσελάκη με τον τράπερ Σνικ (μη με ρωτάτε, έχω ενηλικιωθεί εδώ και πολύ καιρό) ήταν τυχαία ή «τυχαία». Ξέρω όμως ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο ηγέτης της Τζάκρη και η ομάδα των κομματικών ινφλουένσερ που τον πλαισιώνει έχουν αντιληφθεί ότι το μόνο κοινό στο οποίο μπορούν να απευθυνθούν είναι το απολιτίκ κοινό των πρωινάδικων και των μεσημεριανάδικων και έτσι έχουν ρίξει όλες τους τις δυνάμεις εκεί. Κι αν ούτε έτσι καταφέρουν κάτι, μπορούν πάντα να ακολουθήσουν τη συνταγή της σίγουρης επιτυχίας: μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε τηλεοπτική εκπομπή. Οπως όλα δείχνουν, είναι ο μόνος τρόπος το μονοψήφιο που πλησιάζει να γίνει διψήφιο. Βέβαια, το πρώτο θα είναι σε εκλογές και το δεύτερο σε τηλεθέαση, αλλά πρόκειται για λεπτομέρεια, καθώς στο μεγαλύτερο (προς το παρόν) κόμμα της ελληνικής Αριστεράς παραδοσιακά λατρεύουν όλα τα μεγάλα νούμερα.
Σοβαρότητα
Η προτροπή του υφυπουργού Τσακλόγλου στον χαμηλά αμειβόμενο δικηγόρο, φίλο του δημοσιογράφου με τον οποίο συνομιλούσε, να γίνει ντελιβεράς ήταν από κάθε άποψη ατυχής. Το φαγητό μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το αφήσουμε να πέσει θύμα συνεχών αναβολών και αποχών.
Ο καθένας σε αυτό που ξέρει
Κάθισα να διαβάσω τη συνέντευξη Σαμαρά, αλλά κόλλησα στη φράση: «Λέτε δύο πρώην πρωθυπουργοί της χώρας και δύο πρώην πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας να κάνουμε τόσο λάθος;». Πέρα από το ότι αν είχα ένα κατοστάρικο για κάθε λάθος που έχουν κάνει πρωθυπουργοί της χώρας και αρχηγοί της ΝΔ μπορεί να μη χρειαζόταν να δουλεύω, αδυνατώ να καταλάβω το πώς η γνώμη του Κωνσταντίνου του Εργασιομανή μπορεί να έχει βάρος σε οποιοδήποτε ζήτημα δεν αφορά το συνδυασμό κρέατος και κάρβουνου.
Ψυχραιμία
Ακούω πολλούς συντρόφους, τόσο από αυτούς που φεύγουν όσο και από αυτούς που μένουν, να μιλούν για «την κρίση της Ιστορίας» και θέλω να τους καθησυχάσω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχώνονται. Είναι μάλλον απίθανο η Ιστορία να ασχοληθεί μαζί τους και η μόνη η έγνοια τους θα πρέπει να αφορά το πώς θα τους κρίνει η πολιτική σάτιρα.
