Οταν αρχίσει, κατά Ανδρέα Εμπειρίκο, να εξαντλείται «η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων», τότε ίσως κάποιοι κήνσορες του δημοσίου βίου να εμβαθύνουν στα λόγια του ποιητή: «Καμία προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μια άλλη μέρα και εξαντλείται η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων». Προς το παρόν η αντιπολίτευση εξαντλεί τα τελευταία αποθέματα σοβαρότητας που είχαν απομείνει από τις εκλογές του Ιουλίου. Οσα τέλος πάντων τους άφησαν οι πολίτες με την ελπίδα ότι θα τα αξιοποιήσουν – αν όχι με τη δέουσα σοβαρότητα, τουλάχιστον με την υπευθυνότητα που συνάδει με τον θεσμικό τους ρόλο.
Δυστυχώς, μέχρι να έρθει η ώρα ο πολιτικός σουρεαλισμός των ηγεσιών της αντιπολίτευσης να πάρει τη μορφή συγκεκριμένων προτάσεων στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου, η κυβέρνηση είναι εξ αντικειμένου υποχρεωμένη να αναπληρώνει και την αντιπολίτευση στα καθήκοντά της. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσει να το κάνει και μετά την κατάσβεση των πυρκαγιών για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού είναι πασίδηλο ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα διαμαρτυρίας, όλοι ψάχνουν μια αφορμή προκειμένου να εξαντλήσουν τις παρακαταθήκες των κομματικών στιλβωτηρίων τους.
Πομφόλυγες και φληναφήματα από πολιτικούς σπουδάρχες και αρχολίπαρους, που το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι να εκμεταλλευθούν τη θλίψη και την απογοήτευση που εύλογα επικρατούν στην κοινή γνώμη, ώστε στη συνέχεια να μοιράσουν τη γνωστή καραμέλα: η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο! Αραγε πέρασε απ’ το μυαλό τους ότι όλα αυτά μπορεί να αποτελούν μέρος ενός άλλου «σχεδίου» που έχει στόχο την Ελλάδα;
