Οι προσδοκίες που γέννησε για το ΠΑΣΟΚ το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου και κυρίως η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιώθηκαν στην κάλπη του Ιουνίου. Παρότι η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώθηκε περαιτέρω, αυτό οφείλεται στην πτώση του κόμματος της Κουμουνδούρου παρά στην ενίσχυση των δυνάμεων αυτού της Χαριλάου Τρικούπη. Κατά γενική ομολογία, άλλωστε, αυτό που έλειψε από το ΠΑΣΟΚ ήταν η στρατηγική που θα οδηγούσε σ’ αυτό το αποτέλεσμα, αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κατάφερε να πει κάτι που θα μπορούσε να πείσει τον κόσμο να εμπιστευθεί το ΠΑΣΟΚ και να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Η αδυναμία του άλλωστε να πείσει τους ψηφοφόρους του Κέντρου και του μεταρρυθμιστικού χώρου επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι αυτοί στράφηκαν μαζικά προς τη Νέα Δημοκρατία και ήταν ένας από τους λόγους που εξηγούν το θριαμβευτικό γι’ αυτήν αποτέλεσμα, δικαιώνοντας παράλληλα τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη λεγόμενη στρατηγική του μεσαίου χώρου.
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Ανδρουλάκης θέλησε να περάσει την εικόνα ότι είναι ένας από τους νικητές των εκλογών και ότι το ΠΑΣΟΚ κατάφερε μια «ολική επαναφορά», δεδομένου ότι βελτίωσε σχεδόν σε όλες τις περιοχές της χώρας τα ποσοστά του και σε κάποιες εξ αυτών, όπως π.χ. στην Κρήτη, αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη πίσω από τη Νέα Δημοκρατία και αποκατέστησε την επαφή του με ειδικά εκλογικά κοινά που το είχαν εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια (νέοι, αγρότες κ.τ.λ.).
Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι όπως φαίνονται και την αλήθεια αυτή τονίζει η αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου. Μια αποχώρηση που μπορεί να μοιάζει προδιαγεγραμμένη από καιρό και γι’ αυτό κατά κάποιον τρόπο αποτελεί λύτρωση και για τις δύο πλευρές που αδυνατούσαν να βρουν κώδικα συνεννόησης, αλλά μαρτυρά πως η Χαριλάου Τρικούπη σιγοβράζει. Ακόμη και η απόφαση του κ. Ανδρουλάκη να διατηρήσει την έδρα της Α΄ Θεσσαλονίκης και ν’ αποκλείσει έτσι από τη Βουλή τον Χάρη Καστανίδη μπορεί μεν να δικαιολογείται στο ευρύ κοινό από την ανάγκη για ανανέωση –όπως ορίζει η επίσημη γραμμή της Χαριλάου Τρικούπη– αλλά προκαλεί αναταράξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και δικαιώνει τινί τρόπω όσους μιλούσαν για την προσπάθεια του κ. Ανδρουλάκη να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις προσώπων που δεν είναι αρεστά στον ίδιο.
Ενός ανδρός αρχή...
Αντιθέτως, την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει φροντίσει να αναδειχθεί στην κομματική ιεραρχία μια ομάδα συνεργατών του κι αν αυτό μοιάζει σε μεγάλο βαθμό λογικό για έναν νεοεκλεγέντα αρχηγό, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τους βουλευτές που πριμοδοτήθηκαν από την ηγετική ομάδα και εξελέγησαν εντέλει σε διάφορες περιφέρειες.
Ο στόχος αυτής της κίνησης είναι μάλλον προφανής: να ελέγχει απόλυτα ο κ. Ανδρουλάκης την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Εκτός Βουλής, για παράδειγμα, τέθηκε στη Δράμα η Χαρά Κεφαλίδου, η οποία ήταν ένα στέλεχος που είχε ανοιχτή γραμμή με τον κ. Λοβέρδο και εκφράζει περισσότερο τον εκσυγχρονιστικό χώρο παρά το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ που πριμοδοτεί ο κ. Ανδρουλάκης.
Ο ίδιος άλλωστε υποσχέθηκε από την αρχή και έκανε αιχμή της προεκλογικής εκστρατείας του την «επιστροφή στις ρίζες» και στο κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιτυγχάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο πράγματι τη συσπείρωση μεγάλου μέρους των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει το κάτι παραπάνω που θα εκτόξευε το κόμμα του πάνω από το 12% – στο «ισχυρό διψήφιο» που ο ίδιος είχε θέσει στόχο στην προεκλογική περίοδο, δίχως πάντως να τον εξειδικεύσει με αριθμούς.
Ετσι, πληθαίνουν ακόμη και εντός της Χαριλάου Τρικούπη οι φωνές που υποστηρίζουν ότι αφενός το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παρουσιάσει μια εναλλακτική πρόταση που θα «εξαφανίσει» οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό προσκήνιο, κεφαλαιοποιώντας τη ραγδαία αποκαθήλωση του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του. Αφετέρου συνειδητά ο πρόεδρός του καταφεύγει στη λογική της δημιουργίας ενός προσωποπαγούς κόμματος. Ενός κόμματος που υπακούει στη λογική «ενός ανδρός αρχή».
Ακόμη και στις δύσκολες περιόδους που βίωσε το ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη δεκαετία και τη δραματική συρρίκνωση των ποσοστών του, όλοι οι αρχηγοί του κινήθηκαν με τη λογική να συσπειρώσουν το «όλον ΠΑΣΟΚ». Κάτι που δεν φαίνεται να επιδίωξε ή να επιδιώκει σήμερα ο κ. Ανδρουλάκης και γι’ αυτό το ερώτημα από εδώ και στο εξής είναι εάν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διατηρήσει το 12% των εκλογών της 25ης Ιουνίου και όχι αν μπορεί να το «αυγατίσει»...
