Ο ένας δηλώνει στις ομιλίες του ότι θέλει να αναβιώσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ο άλλος δηλώνει ότι θέλει να του… μοιάσει, ενώ ο τρίτος -που βρίσκεται εντός και εκτός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ- είχε καταφέρει να μιμείται τις κινήσεις των χεριών του αλλά και τη φωνή του. Και οι τρεις όμως δεν έχουν καμία σχέση.
Για κάποιο λόγο που συνδέεται με το γκελ που εξακολουθεί να κάνει το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου στους πολύ, μα πάρα πολύ, παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης και Στέφανος Κασσελάκης τον εντάσσουν στις προεκλογικές τους περιοδείες-παρωδίες. Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του είχε καταφέρει να μιμηθεί τη φωνή του -το γνωστό για τους παλαιότερους βαθύ ηχόχρωμά της- να αντιγράψει τις κινήσεις των χεριών του, αλλά μέχρις εκεί. Δεν κατάφερε τίποτα άλλο.
Τώρα οι δύο αυτοπροσδιοριζόμενοι ηγέτες της κεντροαριστέρας που μαλώνουν ήδη για το ποιος θα ηγηθεί της προσπάθειας συνένωσης του χώρου μετά τις ευρωεκλογές και την αναμενόμενη νέα συντριπτική τους ήττα, τον επαναφέρουν στο προσκήνιο μπας και τσιμπήσουν καμιά ψήφο από τους ψηφοφόρους του μακαρίτη ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι από την πλευρά τους άντε να δώσουν καμιά ψήφο σε αυτόν που έχει τον πράσινο ήλιο – γι' αυτό άλλωστε τον επανέφερε.
Θα πει κανείς λογικό είναι. Ναι, στην πολιτική, όπως όλοι γνωρίζουν, όλα επιτρέπονται, αλλά δεν συγχωρούνται και όλα. Οπότε, ναι, ας δεχθούμε ότι είναι λογικό. Όμως, τι κοινό έχει ο Νίκος Ανδρουλάκης με τον Ανδρέα Παπανδρέου; Κανένα, τίποτα, νάδα, που λένε και στα χωριά μας. Από τη μια ένας λαοπλάνος πολιτικός που κατέστη δημοφιλής τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα, αλλά δημοφιλής και με κάποιες παρεμβάσεις που έμειναν στον τόπο. Από την άλλη, ένας διαρκώς θυμωμένος Νίκος Ανδρουλάκης που, αν μη τι άλλο, λαοφιλή και δημοφιλή δεν τον λες.
Ας πάμε και στον ινφλουένσερ του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να κάνει και αυτός τη συμφιλίωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Βέβαια δεν γνωρίζει σε τι αναφέρεται. Διότι ο Ανδρέας μπορεί να αναγνώρισε την εθνική αντίσταση, συνέβαλε όμως και πάτησε πολιτικά θα έλεγε κανείς πάνω στον διχασμό. Η «κακιά δεξιά», τα πράσινα και τα μπλε καφενεία ήταν μια από τις… επιτυχίες του.
Εκτός βέβαια αν πηγαίνοντας στο μπουζούκια θεωρεί ο Στέφανος Κασσελάκης ότι δικαιωματικά είναι ο πολιτικός που μπορεί να του μοιάσει. Μόνο που και εδώ οι διαφορές είναι μεγάλες. Και καλύτερα να μην τις πιάσουμε. Από εκεί και πέρα, αφού δεν μπορεί να τον μιμηθεί σε φωνή και χειρονομίες ο προκάτοχός του, δείχνει να επιχειρεί να τον μιμηθεί ο Στέφανος με τον δικό του Τσοβόλα δώσ' τα όλα. Μια μεγάλη διαφορά και εδώ. Δεν υπάρχει κάτι για να δώσει. Τα λεφτόδεντρα δεν έχουν βγάλει καρπούς, τα μάδησε ο προηγούμενος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Οπότε, όπως λένε και στις ταινίες ή σε κάτι σειρές: «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική» ή αλλιώς οι… παραστάσεις των Κασσελακοανδρουλάκηδων είναι προϊόν… μυθοπλασίας.
