Η Ελλάδα είναι το πομπώδες ύφος και η απαγγελία του Μητροπολίτη Κερκύρας; Η Ελλάδα είναι οι Μητροπολίτες που εμφανίζονται ως «αντιστασιακοί» κατά του κορωνοϊού; Η Ελλάδα είναι το θρησκευτικό παραλλήρημα και τα απωθημένα μιας ομάδας Μητροπολιτών; Η Ελλάδα είναι ο αντιεπιστημονικός και εν πολλοίς μεσαιωνικός από άμβωνος λόγος; Η Ελλάδα, τέλος, είναι χώρα των ιερέων και των αρχιερέων, ή ευρωπαϊκή χώρα και κοσμικό κράτος;
του Χάρη Παυλίδη
Όλα αυτά, μαζί με αυτά και όλοι αυτοί, δεν είναι η Ελλάδα. Ευτυχώς δεν είναι η αυτή και αυτοί η Ελλάδα. Γιατί εάν ήταν έτσι η Ελλάδα, δεν θα είχαμε το ηθικό δικαίωμα να στιγματίζουμε τον φανατικό μουσουλμάνο, ούτε βέβαια να εμφανιζόμαστε ως ο λαός που εκπολίτισε τους βαρβάρους.
Θέλω να πιστεύω, με όλο το σεβασμό στην αντίθετη άποψη, πως δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν είναι αυτοί (μόνο) οι Έλληνες. Είναι προφανές ότι η Εκκλησία επηρεάζει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Όπως επίσης ότι χρησιμοποιεί αυτή την επιρροή ώστε να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία και ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν με επιχειρήματα να αντιπαρατεθούν με τις αναχρονιστικές αντιλήψεις μιας μερίδας ιεραρχών, ότι είναι ανώφελο να προτάξεις τη λογική σε κάποιους που θεωρούν ότι κατέχουν κατ’ αποκλειστικότητα τη γνώση, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το Θεό.
Αλλά είναι αυταπόδεικτο από τον τρόπο που απευθύνονται σε εκείνους που φέρουν το βάρος της ευθύνης να κυβερνούν, ότι θεωρούν εαυτούς υπεράνω των νόμων. Ίσως γιατί κανείς δεν τους έχει δώσει να καταλάβουν ότι είναι και αυτοί πολίτες όπως όλοι. Τα ράσα δεν τους καθιστούν προνομιούχους, ούτε ξεχωριστούς από τους άλλους.
Στην προκειμένη περίπτωση οι ιερείς έχουν μπερδέψει τη «Βασιλεία των Ουρανών» με τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Όπως επίσης δεν έχουν καταλάβει, κι αυτό γιατί η Πολιτεία δεν τους το καθιστά σαφές, ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Για να το πούμε πιο απλά, τους έχει τόσο ανάγκη η θρησκεία, όσο ο πατριωτισμός τους πολιτικούς.
Και μη σπεύσουν ορισμένοι «θρήσκοι», όπως συχνά κάνουν κάποιοι κατ’ επάγγελμα «πατριώτες», δαιμονολογώντας να αποδώσουν την κριτική σε επίθεση κατά της Εκκλησίας. Γιατί υπάρχουν φωνές, όπως του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιου, που εκπέμπουν σύνεση και νηφαλιότητα.
Τέτοιες φωνές χρειάζεται η Ελλάδα και όχι κραυγές που διχάζουν, αγνοώντας την πραγματικότητα βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπους που αφελώς πιστεύουν τις ανοησίες τους.
