Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στον διαχρονικό τοξικό και διχαστικό λόγο της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία. Και στις τεράστιες ευθύνες της για το γεγονός ότι η χώρα δεν άνοιξε ποτέ τα φτερά της να πετάξει και ν’ αφήσει πίσω της τον θλιβερό εμφύλιο.
του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Η Αριστερά, πάντα ήθελε την κοινωνία διχασμένη ανάμεσα σε ανύπαρκτα ή ψεύτικα διλήμματα. Το έκανε συστηματικά. Με κορύφωση το πιο «άρρωστο» πολιτικό δίλημμα που έθεσε ποτέ πολιτικός χώρος: Το «ή εμείς ή αυτοί»!
Η Αριστερά, πάντα ήταν επιρρεπής σε δοξασίες, σε φήμες, σε θεωρίες πρακτορολογίας, και στην διασπορά δηλητηρίου στην κοινωνία. Κι αυτό κορυφώθηκε με την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του που έκαναν μεγάλο μέρος της κοινωνίας αλλά κι όλη τη χώρα να ολισθήσουν στις λογικές τους. Παραποίηση της πραγματικότητας, κορύφωση της μεταπραγματικότητας, ασύστολα ψέματα, παραμυθένιο ηθικό πλεονέκτημα, λογικές ήσσονος προσπάθειας και τελικά υποθήκευση της χώρας για έναν αιώνα!
Κι ενώ η κοινωνία θεώρησε ότι με κόπο απέβαλλε την τοξικότητα και επανήλθε σε δρόμο λογικής και πολιτικού ρεαλισμού, η Αριστερά βρήκε πάλι πεδίο δόξας λαμπρό, μέσα στην σκανδαλοθηρία και τον βόρβορο που αναδύεται από τον χώρο του Πολιτισμού. Και κορύφωση την υπόθεση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού.
Θα περίμενε κάποιος σώφρων ότι η κριτική της Αριστεράς θα ακουμπούσε την υπουργό Πολιτισμού και τους πράγματι ατυχείς χειρισμούς της. Όχι επειδή έκανε διευθυντή του Εθνικού τον Λιγνάδη (άλλωστε ήταν κοινή ομολογία ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση) αλλά επειδή δίκην εισαγγελέως και δικαστηρίου ανέφερε ότι ο Λιγνάδης είναι επικίνδυνος άνθρωπος.
Όμως, στην Αριστερά αντί αυτού, έφτασαν σε ακραία επίπεδα χυδαιότητας δείχνοντας τον πρωθυπουργό …. ως παιδεραστή!!! Τοξική λάσπη χωρίς μέτρο και αιδώ. Που έχει στόχο τη διάβρωση εκ των έσω της ίδιας της δημοκρατίας και τη διασπορά της χυδαιότητας σ’ αυτό το ποσοστό που εξακολουθεί να στηρίζει (κυρίως) τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαφές ότι τέτοιος λόγος δεν έχει θέση σε μια σύγχρονη δημοκρατία και κοινωνία της Δύσης. Ούτε μπορεί να θεωρείται πολιτική έκφραση το μίσος που διασπείρεται όταν επιχειρείται η ταύτιση της μεγαλύτερης ελληνικής παράταξης με την παιδοφιλία!!!
Το κακό είναι ότι στην Αριστερά δεν είναι γνωστός ο όρος ντροπή. Το επίσης κακό είναι ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν εννοούμε να κατανοήσουμε ότι η Αριστερά –κομμουνιστική ή όχι- ήταν μια πομφόλυγα που έσκασε εδώ και τριάντα χρόνια. Κάποιοι μάλλον δεν το έμαθαν ακόμη…
Νομίζω ότι πρώτιστη ευθύνη όλων μας είναι η γνώση. Μέσα από αυτή θα βάλουμε τα όρια της κοινωνίας και θα οδηγήσουμε τη μισαλλοδοξία στο περιθώριο.
Είναι ολοφάνερο ότι η Αριστερά κι ο επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματός της δεν διαθέτουν την πολιτική κουλτούρα, την παιδεία και τη θέληση να ελευθερώσουν την Ελλάδα από τον ακραίο λαϊκισμό του τίποτα. Αντιθέτως, στον λαϊκισμό προσθέτουν και την χυδαιότητα! Άλλωστε, πάντα υπάρχει θυμική πελατεία που ακολουθεί αυτό το πολιτικό λουμπεναριό που περιμένει να μεταποιήσει τον ηθικοπλαστικό αποτροπιασμό του σε μίσος και κατάρες… Βλέπετε, η αδυναμία παραγωγής πολιτικής τους οδηγεί να στοχεύσουν στις κλειδαρότρυπες των Ελλήνων.
Κάτι τελευταίο: Αποτελεί εμετικό –μα όχι μη αναμενόμενο- το γεγονός ότι η λεγόμενη Λαϊκή –Τραμπική Δεξιά που εκπαραθύρωσε ο Μητσοτάκης από την πολιτική μας σκηνή, βαδίζει πάλι χέρι χέρι με την Αριστερά στον ολισθηρό της δρόμο. Όσα γράφουν οι εφημερίδες της Αριστεράς κι εκείνες αυτής της ….κομμουνιστικής Δεξιάς, είναι σαν να τα γράφει το ίδιο κέντρο… Όχι πως κάτι τέτοιο αποκλείεται…
Μακάρι να δώσει απαντήσεις ο κόσμος που σκέπτεται και μπορεί να κρίνει …
