Τον Στέφανο Κασσελάκη δεν θα τον κατηγορήσουμε ότι διακατέχεται από ιδεολογικές προκαταλήψεις, για τις οποίες διακρίνεται ο συγκάτοικός του στην αριστερή πολυκατοικία Νίκος Ανδρουλάκης. Δεν είναι «κολλημένος» και «θυμωμένος», με λίγα λόγια δεν είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς οι συχνές απρεπείς αναφορές του στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό και σε υπουργούς υποδηλώνουν ναρκισσιστική συμπεριφορά και κρύβουν την επιθυμία του για αποδοχή και αναγνώριση.
Προφανώς τις όποιες τραυματικές εμπειρίες κουβαλάει κανείς, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να βρει τρόπο να τις εκλογικεύσει, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εδώ κρίνονται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο δημόσιος λόγος του, που είναι με πολιτικούς όρους «αρρωστημένος» και παραληρηματικός.
Σ’ αυτό λοιπόν το πλαίσιο ο Στέφανος Κασσελάκης αποτελεί την επιτομή του πολιτικού κιτς, τη φανατική έκφραση επί της οποίας ζυμώνεται ο λαϊκισμός και προσφέρεται ως ελιξίριο το οποίο υποτίθεται ότι θεραπεύει τις κοινωνικές αδικίες. Θα αδικούσαμε τον πολιτικό χώρο που επέλεξε ο Στέφανος Κασσελάκης να εκφράσει την απρεπή συμπεριφορά του, τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, εάν περιορίζαμε στο πρόσωπό του την τοξικότητα και την ύβρι. Εν ολίγοις, η παραγωγή «μουργκάνας» που έβγαζε ο λαϊκισμός των σπηλαίων αναβαθμίστηκε σε μεταμοντέρνα χυδαιότητα.
