Εκ των υστέρων όλοι γίνονται επιμηθείς και εξάγουν συμπεράσματα. Υπό μια έννοια είναι «τέχνη» να πασάρεις τις ευθύνες στους άλλους: Αυτό κάνει η αντιπολίτευση, «μεγάλη» και «μικρή», και εκ της εικόνας που εκπέμπει κατώτερης των περιστάσεων. Προφανώς η κριτική αποτελεί υποχρέωση της αντιπολίτευσης και αυτή καταδεικνύει το ρόλο της. Αλλο όμως αντιπολίτευση «αχαλίνων στομάτων» και άλλο συνετή αντιπολίτευση που ασκεί το συνταγματικό της δικαίωμα προκειμένου να αναδείξει και εν τέλει να υποδείξει στην κυβέρνηση τις ευθύνες της.
Η φλυαρία των κομμάτων της αντιπολίτευσης απάδει του ρόλου της. Ωστόσο, θα περιμέναμε ότι η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από μαχαιροβγάλτες μελανοχίτωνες δεν θα αποτελούσε ευκαιρία για μικρόψυχη και εν πολλοίς συμπλεγματική κριτική. Διότι όπως οι ιδέες παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει –κατά Νίκο Καζαντζάκη–, με την ίδια έννοια η αντιπολίτευση με τον τρόπο που αντιπολιτεύεται παίρνει αυτό που αναλογεί στις μεθόδους της. Αραγε πόσο σοβαρό είναι να ζητείται η παραίτηση υπουργού που μόλις έχει αναλάβει τα καθήκοντά του;
Αναμφίβολα κάθε κυβέρνηση φέρει ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη διάρκεια της θητείας της. Ειδικά αυτή η κυβέρνηση, που όχι μόνο δεν κρύβεται και τις αναλαμβάνει, αλλά που το παρακάνει σε βαθμό να χρεώνεται και την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα»: Η περίπτωση των «παρακολουθήσεων» είναι δηλωτική του υπερβάλλοντος ζήλου που επιδεικνύει: λες και το κράτος είναι «δικό» της δημιούργημα. Ο πρωθυπουργός μιλάει με τη σιωπή του και όσοι δεν τον ακούν σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν είναι απαραίτητο να γυρίζεις σελίδα: Καμιά φορά χρειάζεται να τη σκίζεις!
