Η νίκη των Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία αποτελεί μια σημαντική ανατροπή. Είμαστε ωστόσο ακόμα πολύ μακριά από το να γνωρίζουμε τον διάδοχο στην Καγκελαρία και την Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί. Οπότε μάλλον θα πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι ώστε να κατανοήσουμε αν αυτό που θα προκύψει από τα χθεσινά θα οδηγήσει σε κάτι θετικό για την προοπτικη της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και βέβαια της Ελλάδας.
Το κλειδί το κρατούν οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι και ανάλογα θα καθοριστεί και το στίγμα της νέας Κυβέρνησης. Σίγουρα πάντως θα προκύψει μια Κυβέρνηση που θα προτάξει τα συμφέροντα της Γερμανίας. Ας κρατήσουμε πάντως ότι εκεί έχουν κόμματα που συζητούν μεταξύ τους και φιλοδοξούν να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν, ενώ εδώ τα κόμματα της Αντιπολίτευσης καταγγέλουν την Κυβέρνηση ότι έχει καταστρέψει την χώρα και μετά κρύβονται χωρίς να ζητούν εδώ και τώρα εκλογές μη τυχόν και « την σώσουν». Θλίβεσαι όταν βλέπεις αυτή και μόνο την διαφορά.
Σε κάθε περίπτωση η άνοδος και νίκη των Σοσιαλδημοκρατών εκπέμπει ένα ισχυρό μήνυμα. Μπορεί βέβαια να χρειάστηκε οι Χριστιανοδημοκράτες να βοηθήσουν επιλέγοντας ως υποψήφιο τον μακράν δεύτερο στις δημοσκοπήσεις στις προτιμήσεις των Γερμανών Άρμιν Λάσετ και η υποψήφια των Πρασίνων να διέπραξε τραγικά λάθη την στιγμή που οι Πράσινοι κάλπαζαν, αλλά η νίκη είναι νίκη. Ωστόσο η νίκη αυτή εκπέμπει και ένα άλλο μήνυμα που διαψεύδει ένα παλιό ελληνικό μύθο. Αυτόν που λέει ότι αν ένα πιο μικρό κόμμα συγκυβερνήσει με ένα ισχυρότερο, τότε κινδυνεύει με μαρασμό. Οι Σοσιαλδημοκράτες συγκυβέρνησαν επί χρόνια και πολύ αρμονικά με τους κατά πολύ ισχυρότερους Χριστιανοδημοκράτες και ο Όλαφ Σολτς διέπρεψε ως Υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ εφαρμόζοντας την πολιτική της την οποία την είχε πάρει σχεδόν σκυτάλη από τον Σοσιαλδημοκράτη πάλι Γκέρχαρντ Σρέντερ. Παρ΄όλα αυτά νίκησαν. Εδώ δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή παραμένουν στο ΚΙΝΑΛ θεωρούν ως βασικό αίτιο πτώσης του ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ την συγκυβέρνηση με την Ν.Δ και την ΔΗΜΑΡ. Άλλοι κόσμοι …
Γι αυτό φαίνονται περίεργοι και το λιγότερο πολιτικά και ιδεολογικά αβαθείς κάποιοι πανηγυρισμοί. Πριν απ΄όλα αυτό ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ η στάση του οποίου αγγίζει τα όρια του πολιτικού χαμαιλεοντισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στην Ευρωπαική Ομάδα της Αριστεράς και το Κόμμα της Αριστεράς καταποντίστηκε συγκεντρώνοντας ποσοστό 4.9% , δηλαδή ποσοστό κάτω από το όριο εισόδου στην Γερμανική Βουλή. Λογικά θα έπρεπε να είναι σε βαθύ προβληματισμό για το μέλλον της Αριστεράς στην Ευρώπη. Δεν κάνει όμως αυτό , αντίθετα πανηγυρίζει για την νίκη των Σοσιαλδημοκρατών, όταν λίγες μέρες πριν ο Πρόεδρός του έγραφε εκθειαστική επιστολή για την κυρία Μέρκελ και ενώ σε κάθε περίπτωση δεν έχει τίποτα το κοινό με τους Σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι για να κυβερνήσουν θα πρέπει να συμφωνήσουν και με τους Φιλελεύθερους οι οποίοι αποτελούν το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κόμμα νεοφιλελεύθερο. Έπειτα δεν πιστεύω οι Σοσιαλδημοκράτες να έκλειναν το μάτι στους αντιεμβολιαστές ούτε να πιστεύουν σε θεωρίες περί αρμών της εξουσίας που πρέπει να ελέγξουν. Η αλήθεια είναι ότι οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές υπό τουλάχιστον την ανοχή της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ έδειξαν περίεργη συμπάθεια προς τον Αλέξη Τσίπρα τον οποίο συνεχίζουν να καλούν ως παρατηρητή. Σε κάθε περίπτωση είναι πρόβλημα, κυρίως όμως είναι πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα που στο εσωτερικό της χώρας δηλώνει ριζοσπάστης αριστερός και στις συναντήσεις αυτές εμφανίζεται ως σοσιαλδημοκράτης. Όποιος βγάζει συμπέρασμα από αυτόν τον μεταμορφισμό, ας σηκώσει το χέρι του ψηλά.
Το ΚΙΝΑΛ πανηγυρίζει και είναι ασφαλώς πιο λογικό μιας και δηλώνει ότι ανήκει σ΄αυτή την πολιτική οικογένεια. Αυτό όμως ισχύει ως προς την ταμπέλα γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τις πολιτικές επιλογές και να θέσει ως προτάγματα αυτά που έβαλαν όλα τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί Σοσιαλιστές. Έπειτα, θέλει να γίνει σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που να αποπνέει μεταρρυθμισμό. Δεν είναι. Φαντάζομαι πως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες δεν θα έλεγαν ξένο ένα Στυλιανίδη ή δεν θα καταψήφιζαν τις αυστηρές ποινές για τα πλαστά πιστοποιητικα εμβολιασμού. Φαντάζομαι πως είναι πιο ρεαλιστές και ορθολογιστές και όταν βρέθηκαν στα πιο δύσκολα , το ομολογούσαν και αναζητούσαν τις ευθύνες και τους τρόπους διεξόδου. Όταν δε ήταν να συμβάλουν στην μη ύπαρξη ακυβερνησίας τόλμησαν και συγκυβέρνησαν δις με τους Χριστιανοδημοκράτες και τελικα νίκησαν . Η ηγεσία τους δεν έλεγε ότι έχουν διπλασιαστεί τα ποσοστά όταν αυτά παρέμεναν είτε στις καλπες είτε στις δημοσκοπήσεις τελματωμένα, ούτε θεωρούσαν πλήγμα στο κόμμα κάθε φωνή κριτικής και ανάδειξης εναλλακτικών λύσεων.
Χρήσιμες τελικά οι εκλογές στην Γερμανία. Πέραν των πολιτικών αποτελεσμάτων που θα επιφέρουν και θα φανούν εν καιρώ, για να αναλογιστούμε και εμείς την παθογένεια και τον ανορθολογισμό του δικού μας Πολιτικού Συστήματος και βασικών κομμάτων της χώρας.
* Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι πολιτικός αναλυτής-υπεύθυνος ερευνών της Opinion Poll
