Πέρασαν 30 χρόνια από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, από την απομυθοποίηση ενός σκληρού αντιδημοκρατικού καθεστώτος του οποίου η ιδεολογία συνεχίζει εν μέρει και σήμερα να «ταλαιπωρεί» τον δυτικό κόσμο. Η Σοβιετική Ένωση και οι χώρες δορυφόροι του σοσιαλισμού είναι παρελθόν, αλλά ένα παρελθόν που επιχειρεί να βρει ευκαιρία ώστε να επιστρέψει μεταμφιεσμένο σ’ ένα μπάλ μασκέ πάρτυ που διοργανώνει σε αστικό περιβάλλον το πολιτικό σύστημα.
του Χάρη Παυλίδη
Στην Ευρώπη το μετά- κομμουνιστικό αφήγημα δεν έχει χώρο για το σοβιετικό «επίτευγμα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω επί δεκαετίες αποτελούσε σημείο αναφοράς των απανταχού αριστερών. Με εξαίρεση την Ελλάδα, την Κύπρο (ΑΚΕΛ) και χώρες κυρίως της Μεσογείου πχ Ιταλία, Πορτογαλία, κλπ όπου η φλόγα του κομμουνισμού σιγοκαίει, τα κόμματα της Αριστεράς αν και αποκηρύσσουν το σοσιαλιστικό μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης στην ουσία το αντιγράφουν επικαιροποιώντας τις πρακτικές του.
Όσον αφορά τα «δικά» μας, το ΚΚΕ δεν αισθάνεται την ανάγκη να μεταμφιεσθεί, εν αντιθέσει με το ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβερνώσα Αριστερά με την εθνικολαϊκιστική Δεξιά των ΑΝΕΛ έδωσε δείγμα γραφής. Το ΚΚΕ ομνύει στην δικτατορία του προλεταριάτου και στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και ως εκ τούτου δεν κρύβεται πίσω από τη μάσκα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και προέρχεται από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ αποτελεί στην ουσία απομίμηση του ΚΚΕ με ολίγη από Μαδούρο. Μας λέει, ή μάλλον μας αφήνει να φανταζόμαστε, πως θα ήταν ο Στάλιν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σήμερα, τρεις δεκαετίες από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η ελληνική Αριστερά μεταμφιεσμένη ή με το πραγματικό της πρόσωπο δεν γιορτάζει με τον ελεύθερο κόσμο την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Επιμένει να αποσιωπά και στην καλύτερη περίπτωση να δικαιολογεί τα εγκλήματα και τις διώξεις του σοβιετικού καθεστώτος, να μισεί φανερά ή κρυφά την φιλελεύθερη δημοκρατία και εν πολλοίς να συμπράττει για λόγους τακτικής με τους εχθρούς της αστικής δημοκρατίας. Άλλωστε ο πρώτος διδάξας ο Στάλιν είχε συμμαχήσει με τους Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ πριν η ανάγκη τον φέρει κοντά στον Τσόρτσιλ και στον Ρούσβελτ.
Η σημερινή επέτειος βρίσκει την Αριστερά στην Ευρώπη σχεδόν ανύπαρκτη και σε αρκετές περιπτώσεις μεταλλαγμένη, ενώ την ίδια στιγμή στην Ελλάδα μεταμφιεσμένη με δημοκρατικό και προοδευτικό προσωπείο. Και ο «Χορός Μεταμφιεσμένων» καλά κρατεί ερήμην του Βέρντι, αλλά με την ανοχή των δημοκρατικών υπό το φόβο ότι θα κατηγορηθούν και θα στιγματισθούν ως «ακροδεξιοί» στην περίπτωση που πέσουν οι μάσκες και αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει λόγος γιατί οι προθέσεις του είναι γνωστές.
