Προτεραιότητα Μητσοτάκη η πολιτική σταθερότητα στη χώρα, ενώ ο Τσίπρας «επενδύει» στην τοξικότητα και την εχθροπάθεια.
Στην πολιτική, όταν οι συμπτώσεις είναι επαναλαμβανόμενες παραπέμπουν σε ενορχηστρωμένο σχέδιο προβοκάτσιας, που συνήθως περιλαμβάνει την επικοινωνιακή διόγκωση φαινομενικά σοβαρών γεγονότων που λειτουργούν ως υπόβαθρο για την αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου και της κοινοβουλευτικής τάξης.
Επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ύστερα από δέκα και πλέον χρόνια κατάφερε να «σκοτώσει» το τέρας του λαϊκισμού και να επαναφέρει τη χώρα στον δρόμο του υπαρκτού ρεαλισμού, δίνοντας τέλος στον πολιτικό τσαρλατανισμό και την αγυρτεία των ψευδαισθήσεων της ετερόκλητης συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το «παιχνίδι» της αποσταθεροποίησης μέχρι τώρα έχει δοθεί δύο φορές και –ω, του θαύματος!– όσοι το ονειρεύονται ή το επιδιώκουν, στο τέλος το μαρτυρούν δίχως ξύλο και απροκάλυπτα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή του τέλους της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή από την περίοδο που έβλεπε πως η παρουσία του στην εξουσία θα είναι μια ιστορική παρένθεση τετραετούς διάρκειας, οπότε και άλλαξε τον εκλογικό νόμο για να «σαμποτάρει» την κοινοβουλευτική σταθερότητα και με την καθιέρωση της απλής αναλογικής να υποθηκεύσει την ανάδειξη αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Κάτι που ουδέποτε κατάφερε η Κουμουνδούρου να εξασφαλίσει ακόμη και την εποχή της τεράστιας ενδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τη γνωστή «αντιμνημονιακή» ρητορεία.
Πάρτι συμφερόντων
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος «αυτοδύναμος» πρωθυπουργός με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία έπειτα από μια δεκαετία κυβερνητικής αστάθειας, όπου τα οικονομικά συμφέροντα έκαναν πάρτι γιατί η επιδραστικότητά τους αυξανόταν όσο τα κόμματα ήταν αποδυναμωμένα και ανίσχυρα να επιβάλλουν τους «κανόνες» της δημοκρατικής τάξης.
Η «αυτοδυναμία» του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η «ανεπιθύμητη» εξέλιξη ενός «κακομαθημένου» συστήματος οικονομικών συμφερόντων που «κρατούσε» τον έλεγχο της κατάστασης μέσα από το «αλληλοεκβιαζόμενο» πολιτικό και κοινοβουλευτικό καθεστώς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το είδαμε άλλωστε αυτό να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές για συγκεκριμένα ζητήματα – εθνικού και ιδιοτελούς ενδιαφέροντος. Από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες μέχρι τη συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, πέρα από τις εξωγενείς σκληρές δοκιμασίες που υποχρεώθηκε να διαχειριστεί, όπως η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία, είχε την ευκαιρία να διαχειριστεί τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας μιας Ελλάδας που είχε επιστρέψει στην κανονικότητα και άνοιγε τα φτερά της στο μεταμνημονιακό ξέφωτο.
Η συγκεκριμένη αναφορά έχει ξεχωριστή αξία γιατί είναι ο διάβολος που κρύβεται στις λεπτομέρειες της προσπάθειας αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης του Κυριάκος Μητσοτάκη, που επί των ημερών του έχει εκδηλωθεί δύο φορές και στο τέλος συνοδεύεται από σενάρια «αντικατάστασής του» από «τεχνοκράτες» πρωθυπουργούς, που τάχα μου «μεθοδεύουν» πότε οι Γερμανοί, πότε οι Βρυξέλλες.
Διαβολική σύμπτωση
Κατά διαβολική σύμπτωση, πηγή για την έναρξη μιας τέτοιας εικασίας είναι η Κουμουνδούρου και το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, που μπορεί να ισχυρίζεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θύμα «λίστας Πέτσα», αλλά για τους έχοντες γνώση το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Και για να ακριβολογούμε: η πρώτη απόπειρα «αποδυνάμωσης» του Κυριάκου Μητσοτάκη, που τον εμφάνιζαν ως πρωθυπουργό σε αποδρομή, που δεν απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων ηγετών ή του διεθνούς παράγοντα, ξεκίνησε με διαρροές από την Κουμουνδούρου που είχαν επίκεντρο ότι οι «ξένοι δεν τον εμπιστεύονται να διαχειριστεί το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας» και γι’ αυτό απεργάζονται τεχνοκρατικές λύσεις για τη χώρα. Ηταν την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει να ζητήσει πρόωρες εκλογές.
Ακριβώς το ίδιο σενάριο άρχισε να παίζεται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την υπόθεση του Νίκου Ανδρουλάκη. Ξαφνικά, η ιστορία αυτή είχε τον ίδιο «ερμηνευτικό» και «σεναριακό» επίλογο. Πως η υπόθεση αυτή τάχα μου οδηγεί σε παραίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και αντικατάστασή του από ένα σχήμα τεχνοκρατών στα πρότυπα «Παπαδήμου».
ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ
