Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Η μάχη για την Κεντροαριστερά τώρα αρχίζει. Θα είναι ενδιαφέρουσα και σε μεγάλο βαθμό θα δούμε ποιοι θα επιβιώσουν. Εκείνοι που –κατά Απόστολο Κακλαμάνη– τους είχε μαζέψει το βυτιοφόρο και τους πήγε στην Κουμουνδούρου ή οι πιο «ορθόδοξοι» του κόμματός του;
Ο Ανδρουλάκης στο Συνέδριο του ΠαΣοΚ ήταν σαφής: «Οσοι επέλεξαν να εγκαταλείψουν την παράταξη από την εξουσιομανία τους, χτυπώντας την ανελέητα ως σύγχρονοι γενίτσαροι, δεν έχουν και δεν θα έχουν καμία θέση ανάμεσά μας». Φρονώ ότι μόλις το άκουσαν εκείνοι που απεργάζονται συνεργασίες ΣΥΡΙΖΑ/ΠαΣοΚ και χτίζουν γέφυρες, θα ένιωσαν πολύ άβολα. Είναι αυτοί οι περίεργοι τύποι που, αφού είδαν φως (όρα εξουσία και καρέκλες) στην Κουμουνδούρου, άφησαν την πατρική στέγη για τα μάτια της «ξελογιάστρας»… Είναι εκείνοι που έχουν στενή συγγενική σχέση με την αρλούμπα, ειδικά όταν ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ είναι όμοροι πολιτικοί χώροι και πρέπει να συμπορευθούν. Τότε γιατί έφυγαν από τη Χαριλάου Τρικούπη;
Ομως, πρέπει να μπούμε και στο μυαλό (λέμε τώρα) των γενίτσαρων που ο Ανδρουλάκης λέει ότι δεν θέλει πίσω. Νομίζω ότι ουδείς εξ αυτών επιθυμεί να επιστρέψει. Γιατί να το κάνουν; Πριν από κάποια χρόνια πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως φιλοξενούμενοι σ’ ένα δωματιάκι και με τις ευλογίες Τσίπρα για τα δικά του σχέδια απλώθηκαν παντού. Από το σαλόνι μέχρι τις κρεβατοκάμαρες. Εγιναν ιδιοκτήτες και αφεντικά και ουσιαστικά κατέστησαν παρείσακτους τους παλιούς. Χώρια ότι έχουν στα χέρια τους ένα κόμμα πιο μεγάλο από το παλιό τους. Αρα γιατί να επιστρέψουν εκεί;
Είναι και κάτι άλλο: ακόμη κι αν επιστρέψουν ο κυρ Γιάννης της Πάρου (νυν Β΄ Πειραιά), ή η Μαριλίζα των βορείων αθηναϊκών προαστίων, ή ο λάτρης του Βελουχιώτη Σπίρτζης, νομίζετε ότι δεν γνωρίζουν ότι ουδείς θα τους έχει εμπιστοσύνη; Οτι θα είναι δακτυλοδεικτούμενοι; Οτι στο τέλος θα τους «φάει» και η ανανέωση του αρχηγού;
Η ουσία είναι ότι θα έχει ενδιαφέρον η μάχη χαρακωμάτων στην Κεντροαριστερά. Ειδικά όταν καταστούν αναγκαίες οι ξεκάθαρες θέσεις και η κατάθεση ρεαλιστικών προγραμμάτων. Βλέπετε, σε πολλές εκφάνσεις της Κεντροαριστεράς (και της Λαϊκής Δεξιάς, ας μην ξεχνιόμαστε), μπορεί να ηχούν ευχάριστα τα λόγια του λαϊκισμού και ν’ ασκούν γοητεία διάφοροι δημεγέρτες, αλλά αυτό δεν αρκεί.
