Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Ο αίθριος χώρος του Βυζαντινού Μουσείου ήταν κατάμεστος από πολιτική το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου «Εκδοχές Πολέμου 2009-2022» (εκδ. Πατάκη) παραβρέθηκε μεγάλο τμήμα της πολιτικής ηγεσίας.
Είχα κι έχω την πεποίθηση ότι ο Βενιζέλος υπήρξε καταλυτικός παράγων των κυβερνήσεων Παπαδήμου και ΝΔ-ΠαΣοΚ και ο άνθρωπος που εκστόμισε τα «όχι» στον Σόιμπλε (στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, το 2011, και δη στο υπόγειο μπαρ του ξενοδοχείου «Μονοπόλ) ή στην περίφημη φθινοπωρινή σύνοδο του ΔΝΤ (2011, Ουάσινγκτον, συνάντηση με Ντράγκι) για να φύγει έναντι ανταλλαγμάτων η Ελλάδα από την ευρωζώνη!
Ηδη από την περίοδο πρωθυπουργίας του Γιώργου Παπανδρέου, οι σκοποί και οι στόχοι του Σόιμπλε ήταν να καταστεί η Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγήν και «εργαστήρι» για τη δημοσιονομική τελειοποίηση της ΕΕ. Το σχέδιο ήταν να υπάρξει δημοσιονομική προσαρμογή, να εκχωρηθεί η διακυβέρνηση της Ελλάδας στην τρόικα και τελικά η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη.
Ο Βενιζέλος λοιπόν είπε τα «όχι». Και είναι ο άνθρωπος που μαζί με τον Λουκά Παπαδήμο και τον Αντώνη Σαμαρά κατάφεραν να κρατήσουν όρθια την Ελλάδα, ακόμη κι όταν εξελέγη η λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και Βενιζέλος, Βενιζέλος και Σαμαράς ήταν οι μεγάλοι παρόντες στην περίοδο 2010-2016 που δοκιμάστηκε η μεταπολίτευση. Μετά ανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου (αφήγηση στον Γιώργο Κουβαρά) αναφέρθηκε σε έναν «πραγματικό εορταστικό αναστοχασμό της μεταπολίτευσης». Οι αφηγήσεις είναι γλαφυρές και οι αναφορές σημαντικές για το πώς αποφασίστηκε ο ΕΝΦΙΑ, πώς έγινε το PSI, τι συνέβη στις Κάννες και πολλά άλλα.
Στο βιβλίο του ο πρώην αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠαΣοΚ αναφέρεται στον Αντώνη Σαμαρά και του αναγνωρίζει ότι έκανε μεγάλη υπέρβαση όταν ακολούθησε τελικά μια πολιτική που είχε σημαντικό πολιτικό κόστος.
«Παραδώσαμε όρθια τη χώρα, ζήσαμε τη διακινδύνευση του πρώτου εξαμήνου του 2015», ανέφερε.
Ενα βιβλίο ιδιαιτέρως χρήσιμο, με «ήρεμη φωνή», απόσταση χρόνου από τα γεγονότα και κυρίως χωρίς κομματικά βάρη, γραμμένο από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί κάποιος ότι βρίσκεται «μπροστάρης» στο μέτωπο του πολιτικού ορθολογισμού και της μετριοπάθειας, όσο κι αν διαφωνεί μαζί του για απόψεις (π.χ. Παιδεία και ιδιωτικά ΑΕΙ) ή και με την πολιτική διαδρομή του.
