Ο Τζανλούκα Βιάλι πέτυχε όλα όσα ήθελε στο ποδόσφαιρο και έδειξε πραγματική αξιοπρέπεια σε όλη τη μακρά μάχη του με τον καρκίνο, για να φτάσει η σημερινή ημέρα και να βυθίσει στον θρήνο όλη την Ιταλία για την απώλεια ενός ανθρώπου που έκανε μια γενιά να ερωτευτεί το ποδόσφαιρο.
Ο Τζανλούκα Βιάλι, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 58 ετών, ήταν ένας πραγματικός αστέρας του ποδοσφαίρου.
Αν θέλαμε να συνοψίσουμε την καριέρα του, θα μπορούσαμε να το κάνουμε με τη συγκινητική αγκαλιά με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, μετά την κατάκτηση του Euro του 2021, με τον οποίο μοιράστηκε αγάπη και φιλία, αντιμετωπίζοντάς τον σαν έναν αδερφό από διαφορετική μητέρα και περνώντας μαζί του το μεγαλύτερο μέρος της τεράστιας ποδοσφαιρικής καριέρας του.
Η μεγαλύτερη αξία του ήταν να δείχνει ατάραχο το πρόσωπό του σε όλους ενώ πονούσε, διδάσκοντας αξιοπρέπεια και σεβασμό, επειδή η ασθένεια από την οποία υπέφερε δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται.
Ο Βιάλι δεν θα ήθελε δάκρυα στην κηδεία του και θα ήταν θυμωμένος αν τα έβλεπε να κυλούν στα μάγουλα των θαυμαστών του.
Πάντα χαμογελούσε, πάντα έκρυβε τον πόνο και τη μελαγχολία από τον καρκίνο που τον… έτρωγε, γιατί γι’ αυτόν η ζωή ήταν ένας συνεχής χορός μεταξύ ποδοσφαιρικού αγώνα και δείπνου.
Μιλώντας για τη μάχη του με τον καρκίνο πέρυσι συνόψισε τονίζοντας: «Ήμουν ποδοσφαιριστής και δυνατός άνδρας αλλά και εύθραυστος και νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του. Είμαι εδώ με τα ελαττώματα, τους φόβους και την επιθυμία μου να κάνω κάτι σημαντικό.
Δεν δίνω μάχη με τον καρκίνο γιατί δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τον κερδίσω, είναι πολύ πιο δυνατός αντίπαλός μου. Ο καρκίνος είναι ένας ανεπιθύμητος σύντροφος στο ταξίδι.
Μπήκε στο τρένο μαζί μου και πρέπει να συνεχίσω, να ταξιδέψω με σκυμμένο το κεφάλι, να μην τα παρατήσω ποτέ, ελπίζοντας ότι μια μέρα αυτός ο ανεπιθύμητος επισκέπτης θα κουραστεί και θα με αφήσει να ζήσω ειρηνικά για πολλά ακόμη χρόνια, γιατί υπάρχουν πολλά ακόμα που θέλω να κάνω».
Λάτρευε τα αστεία και του άρεσε να γελάει, όπως όταν έκρυβε ένα κομμάτι μαλακό τυρί στο μαντήλι του Αρίγκο Σάκι στο προπονητικό κέντρο της ιταλικής ομάδας, γελώντας με την αγανάκτηση του προπονητή του.
Ο πρώην σταρ του ιταλικού ποδοσφαίρου υπήρξε ένας χαρακτήρας που ξεπερνά τις γενιές – έχει κάνει μικρούς και μεγάλους να ερωτευτούν το άθλημα, έχει δημιουργήσει ενότητα εκεί που προηγουμένως υπήρχε διχασμός, καταφέρνοντας να τα συνδυάσει όλα με τα λαμπερά του μάτια και το όμορφο χαμόγελό του.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, θήτευσε μαζί με μερικούς από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Από τον Μπάτζιο στον Ντελ Πιέρο, από τον Ντεσαγί στον Φεράρα, από τον Μιχαΐλοβιτς στον Περούτσι και χάρισε στον καθένα ένα μικρό μέρος από τον χαρούμενο και παθιασμένο κόσμο του, τον γρήγορο και συναρπαστικό τρόπο ζωής του μπαίνοντας στην καρδιά τους.
Ο Βιάλι ήταν ένας «δαμαστής» των συναισθημάτων που ήξερε πώς να χειρίζεται προβλήματα και ανθρώπους και που μπορούσε να κοιτάξει κατάματα τον καρκίνο, γελώντας και κλαίγοντας μαζί του.
Η κληρονομιά του δεν είναι μόνο αθλητική αλλά και πνευματική γιατί αγκάλιασε την ασθένεια προσπαθώντας απλώς να κάνει ό,τι μπορούσε ενώ υπέφερε.
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να το παλέψει, αλλά έπρεπε να μάθει να ζει με αυτό για όσο το δυνατόν περισσότερο.
Υπήρξε τόσο έξυπνος άνθρωπος που καταλάβαινε ότι ο αγώνας έπρεπε να γίνει στον αγωνιστικό χώρο για να κερδίσει ένα παιχνίδι, αλλά έξω από το γρασίδι αρκούσε να έχεις υπομονή και πολλή προσοχή στην αντιμετώπιση προβλημάτων.
Ο Βιάλι αποφάσισε να κόψει τα μαλλιά του από σεβασμό και αγάπη για τον συμπαίκτη του Αντρέα Φορτουνάτο, ο οποίος αρρώστησε από λευχαιμία όταν έπαιζαν και οι δύο στη Γιουβέντους. Αυτός ήταν ο Βιάλι – ένας άνθρωπος λιγομίλητος αλλά με πολύ σημαντικές και βαθιές χειρονομίες.
Όταν η Γιουβέντους επέστρεψε στην κατάκτηση του Scudetto, με την εξαιρετική του εμφάνιση στο «Delle Alpi» στη νίκη με 4-0 επί της Πάρμα, μετά από ένα γκολ έτρεξε να αγκαλιάσει ένα νεαρό ball boy που τον είχε πλησιάσει για να πανηγυρίσει.
Ο πρώην επιθετικός της Γιουβέντους ήταν ένας Ιταλός άξιος δόξας και αυτό το έδειξε σε όλο τον κόσμο.
Ως αγόρι του άρεσε να παίζει με τα χρώματα και τα στυλ της μόδας. Στην Ιταλία ήταν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που έγιναν σύμβολο με σκουλαρίκι και ανοιχτόχρωμα ξανθά μαλλιά όταν έπαιζε για την Σαμπντόρια.
Όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του γιατί ήταν ενάντια στον κομφορμισμό. Μετά τις νίκες με τη Γιουβέντους του άρεσε να καλεί τους συμπαίκτες του στο σπίτι του και να καπνίζει ένα τσιγάρο, ενώ συμμετείχε στο καραόκε.
Ήταν ένα αστέρι αλλά έλαμπε περισσότερο από όλα τα άλλα αστέρια στον ουρανό χωρίς να προκαλεί ποτέ φθόνο.
Ο Βιάλι έχει πετύχει όλους τους στόχους στην καριέρα του. Κέρδισε τα πάντα με τη Γιουβέντους και απόλαυσε την εμπειρία μιας περιόδου στο εξωτερικό.
Παντρεύτηκε τη σύζυγό του Κάθριν Γουάιτ Κούπερ το 2003 και απέκτησε δύο όμορφες κόρες, στη ζωή του κέρδισε και έχασε, αλλά πάντα ισχυριζόταν ότι μάθαινε κάτι νέο για να εμπλουτίσει την ήδη πλούσια εμπειρία του.
Η τελευταία του επιθυμία προδόθηκε από την τραγική εξέλιξη της ασθένειάς του. Ο Βιάλι ήθελε να επιστρέψει στον κόσμο του ποδοσφαίρου και ονειρευόταν…
