Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, είναι ένας τυχερός άνθρωπος. Χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα στις εποχές της συγκυβέρνησης, κρύφτηκε πίσω από τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αντί να εκτίθεται, φρόντιζε ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ να κάνει τα... ρουσφέτια και να διαχειρίζεται τη μοιρασιά των θέσεων του κυβερνητικού συνασπισμού.
Xωρίς κανένα κόστος πολιτικό έκτιζε την καριέρα του, αποκτώντας εσωκομματική δύναμη. Στη συνέχεια, ροκανίζοντας την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά καθώς ήλεγχε το βαθύ κράτος του κόμματος, κατάφερε να κερδίσει στις εσωκομματικές εκλογές το «παλιό» που είχε εκτεθεί στα χρόνια των Μνημονίων. Στη συνέχεια διεκδίκησε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς ποτέ να τα καταφέρει με την ψήφο του ελληνικού λαού. Ο,τι δεν πέτυχε εκείνος σε τρεις αναμετρήσεις, το πέτυχαν οι... αποστάτες του ΣΥΡΙΖΑ και τον έφεραν σε μια θέση την οποία δεν του την έδωσε ο λαός. Τα υπενθυμίζω αυτά για να μην πουλάνε κάποιοι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Και επειδή ο κ. Ανδρουλάκης πάντα ήταν σε προστατευόμενο περιβάλλον, τώρα που θα αρχίζει να βγαίνει στο ξέφωτο, καλό είναι να γνωρίζει ότι δεν θα κινείται σε έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Τα γράφω αυτά διότι διαπιστώνω ότι αρχίζει να αντιγράφει μοντέλα, ατζέντα και θεματολογία που, όσο και να θέλει να δηλώνει το αντίθετο, τον μετατρέπουν σε καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή διαισθάνομαι ότι κάποιοι του δείχνουν το τυρί με την προοπτική της εξουσίας, καλό είναι να δει και τη φάκα που του κρύβουν. Διότι είναι πολύ εύκολο να πέσει μέσα, όταν αρχίσουν τα δύσκολα. Καλές οι συνεργασίες, καλά τα κοινά οράματα για μια νέα Κεντροαριστερά, αλλά ας τα ξανασκεφτεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Διότι αν τον πιάσει η φάκα της συμπόρευσης, δύσκολα θα βγει από αυτήν πριν τον φάει η... γάτα των Ιμαλαΐων που περιμένει στη γωνία.
