pixabay
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σ’ έναν οποιοδήποτε υπουργό είναι να υποκύψει στη σαγήνη των αριθμών, ή για να γίνω πιο σαφής να πέσει στην παγίδα της κλίμακας από το 1 έως το 10 που βάζουν ως κριτήριο αξιολόγησης οι δημοσκόποι.
του Χάρη Παυλίδη
Το αφελές στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, ο υπουργός εκλαμβάνει ως «πραγματικά» τα στοιχεία που τον αφορούν, με αποτέλεσμα σταδιακά να πιστεύει ότι κάνει σωστά τη δουλειά του, θεωρώντας ότι η «δημοφιλία» του είναι παράγωγο της αποδοτικότητας του.
Προφανώς ο «δημοφιλέστερος» αγνοεί, ή συνειδητά απωθεί από τη σκέψη του το γεγονός ότι η κοινή γνώμη δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει το έργο του παρά μόνο να εκφράσει τη συμπάθειά της με βάσει την εικόνα του. Ενίοτε και την προβολή του από τα ΜΜΕ.
Έτσι, συν το χρόνω ο υπουργός αποκτά το σύνδρομο του «δημοφιλέστερου», μαζί και τις αυταπάτες που αναπόφευκτα συνοδεύουν το σύνδρομο. Η κυριότερη από αυτές είναι να εμφανίζεται ατύπως ότι απολαμβάνει προνομίων που δεν έχουν εκ της θέσεως τους οι συνάδελφοί του στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Στη συνέχεια το υπέρ-εγώ του υπουργού «ντοπάρεται» διαρκώς από καλοθελητές που συνήθως προθυμοποιούνται να χρίσουν διαδόχους, και η κατάληξη σε τέτοιες περιπτώσεις αποδεικνύεται οδυνηρή για τον «δημοφιλέστερο». Αυτό έχει καταγραφεί διαχρονικά.
Επί του προκειμένου δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εξυπηρετούν οι πίνακες με τις δημοφιλίες των υπουργών, όπως δεν έχω καταλάβει με ποια κριτήρια αξιολόγησης γίνεται ο «δημοφιλέστερος» να γίνεται «αντιδημοφιλέστερος» από τη μια δημοσκόπηση στην άλλη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πίνακες αξιολόγησης, πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων, δεν έχουν καμία πρακτική σημασία. Ο υπουργός που τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του όταν αντιληφθεί το λάθος του είναι αργά, ενώ ο Πρωθυπουργός που τις λαμβάνει… σοβαρά υπόψη, από νωρίς αντιλαμβάνεται το «πουσάρισμα» και ως ο πλέον αρμόδιος επί της αξιολόγησης στέλνει τον «δημοφιλέστερο» σε αγρανάπαυση.
Υπενθυμίζω ότι, όποιος δίνει προσοχή στη κοινή γνώμη και στις δημοσκοπήσεις (ειδικά σε τέτοιου είδους «ευρήματα»), τότε δεν κυβερνάει, αλλά υπακούει.
Κάτι ήξερε η Θάτσερ…
