Παρακολουθώντας κανείς την συζήτηση στη Βουλή την Τετάρτη διαπίστωσε για ακόμα μια φορά κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Πολιτικό Ήθος. Όχι γενικά και αόριστα αλλά πολύ συγκεκριμένα.
Ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος ανεβαίνοντας στο βήμα κατά την πρωτολογία του επέλεξε να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να μιλήσει επί της ουσίας κάνοντας μάλιστα και κάτι αδιανόητο για τους πολλούς: αναφέρθηκε στα έργα των πολιτικών του αντιπάλων, εκείνα που ο ίδιος κληρονόμησε και έβαλε στο οπλοστάσιό του στη μάχη κατά της πανδημίας.
Όσοι γνωρίζουν τον πρωθυπουργό από τα νεανικά του χρόνια δεν ξαφνιάστηκαν. Τον θυμόνται να είναι πάντα εκεί για όσους τον χρειάζονταν, πιστό στο κόμμα, πιστό στους φίλους του και δίκαιο.
«Πάντα έτσι ήταν ο Κυριάκος» λένε και αναδεικνύουν την μεγάλη διαφορά από τον υποτιθέμενο πολιτικό του αντίπαλο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έγινε πρωθυπουργός επειδή δίψαγε για εξουσία. Εγινε πρωθυπουργός για να υλοποιήσει το όραμά του, σαφές και στις λεπτομέρειές του. Καλό για το λαό, κακό για τους πολιτικούς αντιπάλους και δη για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Και καλό είναι επίσης να θυμούνται οι εκτός και εντός των τειχών ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης πήρε ισχυρή εντολή να το κάνει πράξη.
Στον αντίποδα υπάρχει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πιστός στον λαϊκισμό δήθεν αριστερός που μέχρι και σήμερα δεν έχει καταλάβει(!) γιατί έχασε, γιατί χάνει καθημερινά και γιατί ποτέ δεν θα γίνει Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτός που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και «έκλεψε» χωρίς καμία ενοχή το έργο μιας άλλη κυβέρνησης.
Το βασικό πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι ούτε η πανδημία, ούτε η οικονομία ούτε καν η Τουρκία. Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι δεν έχει άξιο αντίπαλο με τον οποίο να συνθέσει μέσα από τις διαφορές τους.
