Κρατάει χρόνια αυτή η ιστορία με τους εκάστοτε προέδρους στη Νέα Δημοκρατία να τελούν υπό την κρίση, εν πολλοίς και υπό τον έλεγχο, των φερόμενων ως «Καραμανλικών». Όπως είχε πει ο Χέμινγουέι το πιο δύσκολο κομμάτι στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος είναι να το τελειώσεις.
Του Χάρη Παυλίδη
Αυτό είναι το πρόβλημα όσων ξεκίνησαν να γράφουν το «μυθιστόρημα». Το ξεκίνησαν και δεν μπορούν να το τελειώσουν. Έφτιαξαν τους χαρακτήρες, εξειδανίκευσαν τους πρωταγωνιστές, βρήκαν τα στοιχεία για να συνθέσουν την πλοκή, αλλά δεν τους κάθεται το τέλος.
Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε. Όχι για να τελειώσει το «μυθιστόρημα», αλλά για να προσθέσουμε και μερικά στοιχεία που ενδεχομένως να στρέψουν τον προσανατολισμό των «συγγραφέων» σε περισσότερο παραγωγικές σκέψεις ώστε κάποτε να τελειώσει αυτό το παραμύθι. Το οποίο μάλιστα αν και ημιτελές, κι αυτό έχει καταγραφεί ιστορικά, έχει οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία σε εσωστρέφεια επί του φανταστικού. Διότι απ’ τη στιγμή που η μυθιστορία εκλαμβάνεται ως ιστορία, τότε η φαντασίωση γίνεται γεγονός και οι χάρτινοι πρωταγωνιστές του παραμυθιού αντιμετωπίζονται επί του πραγματικού.
Εν ολίγοις ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος παρεξηγήσεων. Ερήμην των προσώπων που οι «συγγραφείς» μεταφέρουν στο «μυθιστόρημα», αλλά και των δεδομένων που αλλάζουν με τα χρόνια και οι εμπνευστές του έργου γερνούν. Ένα στοιχείο είναι ότι, από τότε που ξεκίνησε να γράφεται το «μυθιστόρημα» με τους «Καραμανλικούς» έχουν περάσει μερικές δεκαετίες. Συνεπώς η κεντρική ιδέα του «μυθιστορήματος» έχει αλλοιωθεί από το χρόνο, αλλά και από το γεγονός ότι αυτοί που το ξεκίνησαν έχουν αποβιώσει και αυτοί που το συνεχίζουν δεν έχουν τις ανάλογες παραστάσεις. Αυτό είναι ένα πρώτο στοιχείο που δικαιώνει τον Χέμινγουέι.
Ένα εξ ίσου σημαντικό στοιχείο είναι ότι, στο «μυθιστόρημα» οι χάρτινοι πρωταγωνιστές, τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τις επιθυμίες και τις μύχιες σκέψεις των «συγγραφέων» που συνθέτουν αυτό το φαντασιακό μπλοκ, έχουν χτιστεί με υλικά διαφορετικών δεκαετιών. Ως εκ τούτου τα κεφάλαια του βιβλίου στερούνται συνοχής και τα πρόσωπα εκτίθενται υποπίπτοντας σε σωρεία αντιφάσεων. Οι «Καραμανλικοί» της δεκαετίας του ’70, με εκείνης του ’80, με εκείνης του ’90, με εκείνης του 2000 και πάει λέγοντας.
Ας δούμε όμως και την «κεντρική ιδέα» και γιατί πάσχει. Κατ’ αρχήν ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας δεν παραχώρησε σε κανέναν τα «πνευματικά δικαιώματα» του έργου του. Επισήμως γι αυτό υπάρχει το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Οι ιδέες, όμως, του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν ανήκουν ούτε στους φερόμενους «Καραμανλικούς» ούτε στους αυτόκλητους «Ευαγγελιστές» του έργου του. Οι ιδέες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η πολιτική του είναι συνυφασμένες με τη Δημοκρατία και το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν άφησε στο πόδι του κανέναν «Καραμανλικό». Εάν ήθελε ένα «οικογενειακό» κόμμα δεν θα έκανε την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του ’74, ούτε τη διεύρυνση στο Κέντρο. Δεν θα εμπιστευόταν κεντρώα στελέχη σε κορυφαία υπουργικά πόστα. Συνεπώς το μυθιστόρημα δεν μπορεί να τελειώσει γιατί όσοι ξεκίνησαν να το γράφουν παρέβλεψαν τα βασικά. Και το βασικότερο, ότι γράφοντας για τους «Καραμανλικούς» ξέχασαν τον Καραμανλή.
Πως θα τελειώσει κάτι που τέλειωσε πριν καν αρχίσει να γράφεται; Τι να γράψεις για τους «Καραμανλικούς» χωρίς τον Καραμανλή; Ο μύθος; Εκεί οι «συγγραφείς» επιμένουν πεισματικά γιατί θεωρούν ότι η συνεχής αναπαραγωγή του θα εξελιχθεί σε πραγματικότητα.
Η μόνη πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι μια μεγάλη παράταξη όπως εν προκειμένω η Νέα Δημοκρατία, εξελίσσεται διευρύνοντας τους ορίζοντες των ιδεών της στη βάση των νέων δεδομένων και των διαρκώς εναλλασσόμενων προκλήσεων. Οι αφετηρίες έχουν νόημα και σημασία να θυμίζουν το ξεκίνημα, να εμπνέουν και να καθοδηγούν, αλλά ο χρόνος δεν σταματά και κυρίως δεν ανακόπτεται με «μυθιστορήματα» στα οποία και οι «συγγραφείς» δυσκολεύονται να βάλουν τέλος. Κι έπειτα αναρωτήθηκε κανείς απ’ αυτούς που συνεχίζουν το γράψιμο σε ποιο κοινό απευθύνονται; Αναρωτήθηκαν εάν υπάρχουν «αναγνώστες»;
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν «Καραμανλικοί», με την έννοια που οι «συγγραφείς» δίνουν προκειμένου μέσω του «μυθιστορήματος» να διατηρήσουν την ύπαρξη τους. Και παράλληλα να διασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στις αποφάσεις της εκάστοτε ηγεσίας, ώστε κατ’ αυτό τον τρόπο να νομιμοποιούν τις παρεμβάσεις τους. Επισείοντας επιπλέον την «τιμωρία», σε περίπτωση παρέκκλισης από τις «εντολές», να παρεμβαίνουν επαναφέροντας την ηγεσία στον ορθό δρόμο του «Θεού».
Και μια και το τέλος του άρθρου έχει ανάλογες δυσκολίες με το τέλος ενός μυθιστορήματος, θέλω να απευθύνω μια «συμβουλή» σε όλους όσοι χρησιμοποιούν ιδιοτελώς την πολιτική σκέψη του Καραμανλή, εμφανιζόμενοι ως «συγγραφείς» και «μεταφορείς» των ιδεών του στην σημερινή πραγματικότητα. Δανείζομαι τη φράση από τον πολιτικό και συγγραφέα Βενιαμίν Φραγκλίνο: Γράψτε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, ή διαφορετικά κάντε κάτι που αξίζει να γραφτεί.
