O πρώτος μήνας της πολιτικής αλλαγής πέραν της αποφασιστικότητας του πρωθυπουργού να προχωρήσει γρήγορα στην αποκατάσταση του αυτονόητου στην κυβερνησιμότητα, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει σχέδιο και στοχοδιάγραμμα που τηρείται ανεξαρτήτως κομματικού κόστους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με πρωτοφανή μεθοδικότητα για τα ελληνικά δεδομένα, σχημάτισε κυβέρνηση αντιπροσωπευτική των σύγχρονων αναγκών της κοινωνίας, με δομολειτουργία και επιλογές προσώπων που «κουμπώνουν» στο γενικότερο σχεδιασμό, φανερώνοντας πρωτοφανή προετοιμασία αφενός, και αφετέρου μια ρεαλιστική προσέγγιση επίτευξης του αυτονόητου.
Του Χάρη Παυλίδη
Αυτό και μόνο συνιστά επαναστατική πράξη, αφού το αυτονόητο για τα ελληνικά δεδομένα υπάρχει ως έννοια, η οποία όμως ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε μέχρι σήμερα ως βάση ενός αναγεννησιακού χαρακτήρα κυβερνητικού προγράμματος. Πρόκειται για ένα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον πείραμα στα πολιτικά χρονικά της Μεταπολίτευσης, το οποίο αποκτά ξεχωριστή σημασία λόγω της αποδοχής του κόσμου. Εν πρώτοις εκείνο που διακρίνει κανείς, μετά από 30 ημέρες στο Μαξίμου, είναι ότι τα πρώτα μέτρα έχουν την αποδοχή μεγαλύτερων ποσοστών από εκείνα που συγκέντρωσε η Νέα Δημοκρατία.
Σ’ αυτή τη διαπίστωση συνηγορεί η αμηχανία των κομμάτων της αντιπολίτευσης(εμφανώς καταγράφηκε στη συζήτηση για το «Επιτελικό Κράτος» που δείχνουν αιφνιδιασμένα από τα στοχευμένα μέτρα, τα οποία όπως προαναφέρθηκε μπορεί να είναι αυτονόητα αλλά για τα ελληνικά δεδομένα έχουν ανατρεπτικό χαρακτήρα.
Προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει καμία διάθεση να είναι ένας ακόμα πρωθυπουργός σε μια χώρα που όλα αλλάζουν και όλα παραμένουν τα ίδια. Αντιθέτως φαίνεται να έχει αρκετή διάθεση να είναι… ένας άλλος πρωθυπουργός μιας χώρας που με γρήγορους ρυθμούς έρχεται να καλύψει τα χαμένα χρόνια. Και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να είναι ένας ακόμα κομματικός πρωθυπουργός που επιλέγει τους συνεργάτες του με γεωγραφικά κριτήρια και κομματικά ένσημα.
Αναμφισβήτητα η Νέα Δημοκρατία είναι και θα συνεχίσει να είναι το εφαλτήριο της πολιτικής αλλαγής που ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου. Αλλά οι τομές και οι ρήξεις που απαιτούνται προκειμένου η χώρα να ξεκολλήσει από το τέλμα και να φύγει μπροστά, απαιτούν ευρύτερες πολιτικές συγκλίσεις και συνεργασίες στο πνεύμα ενός φιλελελεύθερου πραγματισμού. Και προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνοντας τους αντιπάλους του να ασχολούνται με τα στερεότυπα ενός πολιτικού παρελθόντος, που ανεπιτυχώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις να τα επιβάλλει ως αφήγημα για το μέλλον.
Η διαφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη από την κυβέρνηση Τσίπρα πέραν της αισθητικής έχει και σαφή προσανατολισμό. Η δοαφορά του ενός από του άλλου είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ξέρει τι θέλει και πως θα το εφαρμόσει με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν έχει ταμπού και δεν κρύβεται παίζοντας κρυφτό με την πραγματικότητα. Γι αυτό και οι συναντήσεις του με τους επενδυτές γίνονται στο Μαξίμου και οι επισκέπτες του δεν μπαίνουν από την πίσω πόρτα. Εν ολίγοις ο πρωθυπουργός πράττει τα αυτονόητα σε μια χώρα που είχε συνηθίσει τα ακατανόητα.
