«Το Ισραήλ θα κερδίσει με ή χωρίς εσένα, η ντροπή σου θα κρατήσει πολύ μετά τη νίκη μας». Τη λες και βαριά κουβέντα. Την είπε ο δυναμικός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ίσως ο καλύτερος –αλλά σίγουρα ο πιο αποφασιστικός– πολιτικός στον κόσμο, απαντώντας στον Εμανουέλ Μακρόν.
Ο Γάλλος πρόεδρος είχε ζητήσει να σταματήσει η παράδοση οπλικών συστημάτων, που χρησιμοποιούνται στη Γάζα, στους Ισραηλινούς. Το timing για την τοποθέτηση αυτή του Γάλλου προέδρου για εμπάργκο δεν το λες καλό. Έχει αυτές τις παράξενες «επιφοιτήσεις» τώρα τελευταία, που τον κονταίνουν στα μάτια της κοινής γνώμης στη Δύση. Πάλι καλά που δεν προκήρυξε πάλι τίποτα εκλογές, να τρέχει το σύμπαν και να μη φτάνει.
Σημειώστε ότι αν απεχθάνεται κάτι το διεθνές σύστημα είναι τους απρόβλεπτους πολιτικούς, σαν αυτούς που ξυπνούν ένα πρωί και προκηρύσσουν δημοψηφίσματα (είχαμε κάναν δύο κι εδώ) ή κάνουν εν ριπή οφθαλμού «χάλια» τα πάντα, ξεφουρνίζοντας ό,τι τους κατέβει.
Στην απάντηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, η γαλλική προεδρία απάντησε ότι η Γαλλία «είναι ο ακλόνητος φίλος του Ισραήλ». Φυσικά, αποδοκίμασε τα «υπερβολικά λόγια», που τα θεώρησε «άσχετα με τη φιλία μεταξύ Γαλλίας και Ισραήλ». Τώρα, το ποια «φιλία» μπορεί να κρύβεται πίσω από την προτροπή να καταστεί κάποιος –ο οποίος μάλιστα μετέχει στον πολιτισμό μας– άοπλος έναντι της εμφανούς επιθετικότητας συγκεκριμένων εξτρεμιστών που οι άλλοι Άραβες δεν θέλουν να τους βλέπουν ζωγραφιστούς, αυτό μόνο ο Γάλλος πρόεδρος το γνωρίζει.
Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μας το πει, καθιστώντας μας κοινωνούς στο δικό του «σύνθετο» γίγνεσθαι. Απορίας άξιον όμως είναι τι άλλο μας επιφυλάσσει ο Εμανουέλ Μακρόν μέχρι τις 11 Απριλίου 2027, οπότε είναι προγραμματισμένη η επόμενη προεδρική εκλογή στα Γαλλία. Θα τον βλέπουμε και θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας. Όχι τίποτα άλλο, αλλά, να, εξακολουθούν οι πόλεμοι γύρω μας και πλησιάζουν και οι αμερικανικές εκλογές.
Γνωστό το «ειδικό» ενδιαφέρον της Γαλλίας για τον Λίβανο. Αλλά θα ήταν καλό στα Ηλύσια να ξεφύγουν από τις μνήμες του État du Grand Liban και διάφορες εντελώς άστοχες αποικιοκρατικές λογικές που επικάθονται επί του βάθρου της γαλλοφωνίας και φαίνεται πως κατάφεραν να φτάσουν στο σήμερα. Είπαμε, μια αυτοσυγκράτηση στις επιδείξεις μεγαλείου καλή θα ήταν. Εδώ οι Βρετανοί το πάνε ανάποδα: επιστρέφουν τα νησιά του Αρχιπελάγους Τσάγκος στον Μαυρίκιο.
Τι δεν καταλαβαίνει ο Εμανουέλ Μακρόν και ασχολείται –και δη κατ’ αυτόν τον τρόπο– μετά τα του Λιβάνου; Η νευρικότητά του είναι εμφανής για αυτό που ίσως αντιλήφθηκε ως τρώση του γαλλικού γοήτρου διότι οι Ισραηλινοί δεν ρωτούν κανέναν πριν εξουδετερώσουν τις ηγεσίες των τρομοκρατών που τους απειλούν, σε μια χώρα που κάποτε ανήκε στη γαλλική ζώνη επιρροής.
Ίσως πρέπει να ειπωθεί εκ νέου, καθώς «η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως»: το Ισραήλ είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης και πολεμά για λογαριασμό του πολιτισμού μας.
