Ένα κόμμα σε περιδίνηση που, μετά την αποχώρηση του ηγέτη του, φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν πού θα πάει και ποιος ή ποια θα το οδηγήσει: κανονικά δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η κατάληξη και το τέλος που αναπόφευκτα θα έρθει για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα.
Άλλωστε οι αντιφάσεις που αρχικά αποτέλεσαν τη δύναμή του και λειτούργησαν ως συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των λεγομένων «συστημικών» κομμάτων, στην πορεία ανέδειξαν τις τυχοδιωκτικές πρακτικές μιας καταπιεσμένης συλλογικότητας που απέτυχε να μετεξελιχθεί σε κόμμα.
Η εικόνα των στελεχών στην Πολιτική Γραμματεία πιστοποιούν το… υψηλό επίπεδο των ανθρώπων που τη συνθέτουν, αλλά κυρίως αποκαλύπτουν γιατί έφυγε αυτός που τους έδωσε ρόλο και αξία: ο Αλέξης Τσίπρας ως κατασκευαστής αυτού του μορφώματος κατάλαβε ότι εάν έμενε θα χανόταν μαζί τους.
Τώρα, τουλάχιστον, ελπίζει ότι ο χρόνος θα επουλώσει τα τραύματα που έχει υποστεί η συλλογική μνήμη από το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα εύχεται να χαθεί στο βάθος του χρόνου ό,τι υπήρξε συνώνυμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και να ‘χει, η τοξικότητα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε το έλλειμμα πολιτικής και την ανεπάρκεια των στελεχών του, θα ροκανίσει αργά και βασανιστικά ό,τι θα έχει απομείνει από την πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά μέχρι να φθάσει στο σημείο μηδέν.
Δυστυχώς μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, την απουσία Τζανακόπουλου, την παραίτηση Σπίρτζη, την πρόταση «κουκουρούκου» του Πολάκη και τις αψιμαχίες που αυτήν τη φορά δεν κατέληξαν σε σύρραξη, αναρωτιέται κανείς για το ποιοι μας κυβερνούσαν και με ποιους θα μας κυβερνούσαν εάν δεν έβαζε ο Θεός το χέρι Του και ο Μητσοτάκης το σθένος του. Ευτυχώς γλιτώσαμε!
Easy Writer
