Το τι γίνεται στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ με τα τεκταινόμενα στο κόμμα δεν λέγεται. Αν και τα απολύτως κομματικά sites, όπως η «Αυγή» και το left είναι εξαιρετικά προσεκτικά στο κριτικό σχόλιο, τα λεγόμενα «μετωπικά», που απηχούν απόψεις των διαφόρων τάσεων, έχουν «ζωστεί στα άρματα και έχουν βγει στο ξέφωτο».
Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΜΙΣΑΚΟΒΕΤΣ
Ένας από τους παλιούς αρθρογράφους του χώρου, ο Γιώργος Λακόπουλος, ήταν ξεκάθαρος για τις τελευταίες αποφάσεις του κόμματος και του Τσίπρα.
«…Σ’ αυτή την οργανωμένη πορεία προς την κάλπη δεν επιτρέπονται λάθη. Τα κόμματα δεν είναι εκκλησιάσματα, στα οποία η προσευχή και η μετάνοια επιφέρουν άφεση αμαρτιών. Τα κομματικά όργανα δεν είναι κολυμβήθρες του Σιλωάμ. Οπως και η πολιτική δεν είναι διαδικασία εσωτερικής ανασκόπησης, που εξαλείφει προγενέστερα αρνητικά στίγματα.
Ενδεχομένη άρση του αποκλεισμού του από τα ψηφοδέλτια και ανακοπή της καταστατικής αποκοπής του από την κομματική οργάνωση θα είναι πράξη αυτοκτονική» (σ.σ.: εννοεί την περίπτωση Πολάκη πριν την απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας να τον επανεντάξει).
Σε άλλο σημείο έγραψε: «Η τοποθέτηση της Πόπης Τσαπανίδου σε ρόλο πορτ-παρόλ, αντί του “αφόρητα κομματικού” προκάτοχου της, ήταν μήνυμα ότι ο Τσίπρας αναζητά την κρίσιμη μάζα υποστηρικτών που του λείπει, έξω από τα κομματικά τείχη.
Η επανάληψη της διαβεβαίωσης ότι δεν θα κυβερνήσει με “κομματικούς” έκοψε την ορμή της γραφειοκρατίας που ετοιμάζεται να επιστρέψει. Eτσι μένει χώρος για την περιγραφή νέας κυβερνώσας ομάδας.
Oλα αυτά συμβαίνουν με τον σωστό τρόπο: χωρίς να προαγγέλλονται. Απλώς συμβαίνουν και εξομαλύνουν την πορεία επιστροφής. Οχι χωρίς αγκάθια.
Π.χ. η διαγραφή του Παύλου Πολάκη, εκτός από το ψηφοδέλτιο και από τα κατάστιχα του κόμματος, θα ολοκληρώσει την εικόνα του προέδρου που δεν διαπραγματεύεται τα προνόμιά του αξιώματός του.
Άλλο θέμα προς “ρύθμιση” είναι η διαχείριση της -άδικης για πολλούς- καταδίκης του Νίκου Παππά. Η παραμονή του στο ψηφοδέλτιο στομώνει την κριτική στη Ν.Δ. για σεβασμό στους θεσμούς.
Υπάρχει επίσης θέμα “ταξιθεσίας” για κάποια ακόμη πρόσωπα, με ρόλους που δεν αντιστοιχούν στη διαμορφωθείσα εικόνα τους, όπως η Ρένα Δούρου και ορισμένοι πρώην υπουργοί – όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ. Καλύτερα στις πίσω σειρές», έγραψε ο Λακόπουλος.
Τα… ιερά τέρατα
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε μόλις έγιναν γνωστές οι παραπάνω θέσεις.
Τον κομματικό πατριωτισμό υπερασπίστηκε το δημοφιλές σε προεδρικούς, πολακικούς και άλλους «THE FAQ», που αντέδρασε με αλλεπάλληλα χτυπήματα.
Ποιος τόλμησε να πιάσει στο στόμα του την «μπρουτάλ» καθαρότητα Πολάκη, αλλά και τα «ιερά τέρατα» Παππά, Δούρου κ.λπ. Το γάντι σηκώθηκε και έγραψε:
«Η δήθεν αριστερή πένα δίνει συμβουλές… ήττας στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσο εμμονικός πρέπει να είσαι για να θεωρείς ότι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια και να την πουλάς συνεχώς ως ο μόνος παντογνώστης, μέχρι να βρεθεί κάποιος να τσιμπήσει και να την αγοράσει… Η δήθεν αριστερή πένα, όμως, που έχει βαλθεί να μας πείσει ότι τα βαρίδια του Τσίπρα είναι αυτοί που μπήκαν μπροστά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 32%, με όλο το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο σε πλήρη ανάπτυξη, και ότι πρέπει να τους αλλάξει όλους αυτούς, που τους ψήφισε ο κόσμος, με κάποιους από τους παλιούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους η ίδια η δήθεν αριστερή πένα (ενδεχομένως και ο μέντοράς της ή και εντολοδόχος της -δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη-, ο Σημίτης) θεωρεί επιτυχημένους, με ξεπερνάει.
Η δήθεν αριστερή πένα έχυνε το δηλητήριο της σημιτικής παραγωγής, την ώρα που ήταν σε εξέλιξη το εκτελεστικό γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και άρθρο του Παπαχελά επιστράτευσε για να πείσει ή να πιέσει τον Αλ. Τσίπρα να βγάλει μια φετφά και να σουτάρει όσους η δήθεν αριστερή πένα και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θεωρεί ότι είναι βαρίδια».
Σε όλα αυτά αν προσθέσει κανείς τη μη επικοινωνία του έκτου ορόφου της Κουμουνδούρου (Πόπη Τσαπανίδου) με τον πέμπτο όροφο της στρατηγικής επικοινωνίας (Νάσος Ηλιόπουλος) -κάποιοι πάνε με τις σκάλες για μη συναντώνται στο ασανσέρ-, αλλά και τα παράπονα που υπάρχουν για τη νέα διεύθυνση της «Αυγή»ς από διάφορες πλευρές, κατανοεί ότι ο δρόμος προς τις κάλπες για τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «δρόμος με τις λεύκες όπου καραδοκεί ο δολοφόνος», για να παραφράσουμε το γνωστό αμερικανικό θρίλερ.
