Τούτες τις ώρες όλοι πρέπει να στοχαστούμε όλα τα κάλπικα που μας «τάισε» ο ΣΥΡΙΖΑ, να σκεφτούμε πόσο ολέθρια υπήρξε η εκτίναξή του από τα ανήλιαγα υπόγεια στο ρετιρέ της εξουσίας, πόσο πεινασμένος και διψασμένος ήταν για εκδίκηση. Εκδίκηση γιατί η Αριστερά νομίζει ότι κάποιος της στερεί το δίκιο της, γιατί πάντα έχει δίκιο. Εκδίκηση γιατί πιστεύει ότι κάποιος απειλεί το ηθικό της πλεονέκτημα, γιατί πάντα έχει ηθικό πλεονέκτημα. Εκδίκηση γιατί ηττήθηκε στον εμφύλιο, γιατί πάντα έχει εμφύλιο. Απόψε παρακολουθήσαμε σε λαϊκή απογευματινή μια παράσταση που θα μπορούσε να διεκδικήσει πολλά Χρυσά Βατόμουρα, αλλά είναι εκτός συναγωνισμού. Όσοι χρησιμοποιούν αυτήν την ώρα λέξεις όπως «μάχη», «δημοκρατία», «πραξικόπημα», «ιδεολογία», «εντιμότητα» να γνωρίζουν ότι διαπράττουν ειδεχθές έγκλημα κατά της ελληνικής γλώσσας ειδικώς και της πολιτικής γενικώς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει εκεί που του αρμόζει: στη θορυβώδη ανυπαρξία του – και αυτό είναι το μόνο έντιμο, δίκαιο και ηθικό. Όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις συνεδριάσεις των οργάνων του περισσότερο αφορούν τα όργανα της τάξεως και καθόλου τους νοήμονες πολίτες. Εκείνους που πίστεψαν ψηφίζοντας πέρυσι τον κύριο Κασσελάκη ότι φωτίζουν με φαντασμαγορικά βεγγαλικά τον αριστερό ουρανό τους, αλλά αποδείχθηκε ότι απλώς έπεσαν λιγοστές στρακαστρούκες, τους συμπονώ – όλοι ξεγελαστήκαμε κάποτε από μια οδοντοστοιχία λευκή. Μετά όμως δεν την πατήσαμε ξανά και πάντα θα λέμε ευχαριστώ…
