Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Πριν από δύο χρόνια ο Ερντογάν έσκουζε πάλι ότι δεν πρόκειται να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Μητσοτάκη. Κάθισε και μάλιστα του έδειχνε από τα παράθυρα του παλατιού του τον Βόσπορο. Μα αυτός είναι ο Ερντογάν, τις περισσότερες φορές πνίγεται στην κυκλοθυμία του και αναζητεί διεξόδους στα εσωτερικά του αδιέξοδα δημιουργώντας οξύνσεις.
Από την άλλη πλευρά, εκεί που ο Ερντογάν απλωνόταν στους καναπέδες του προεδρικού Μεγάρου και στρίμωχνε σε μια γωνίτσα τον Προκόπη Παυλόπουλο, απαιτώντας τον ουρανό με τ’ άστρα, από εκεί που «έπαιζε μπάλα» μόνος του (με τις ευλογίες Μέρκελ, Τραμπ και ανοχές Τσίπρα), βλέπει την Ελλάδα αλλιώς. Βλέπει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα σε τρία χρόνια, τον απέκρουσε στον Εβρο, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, βρέθηκε με Belhara, με Rafale, με αναβάθμιση της Σούδας, με ενεργειακό κόμβο την Αλεξανδρούπολη και αναβάθμιση της Ελλάδας σε όλα τα διεθνή φόρα.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι όσα λέει ο Ερντογάν ενδυναμώνουν τον Μητσοτάκη. Δημιουργούν στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέτωπο που στοιχίζεται πίσω του. Και είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο η αντιπολίτευση –σχεδόν στο σύνολό της– στάθηκε εναντίον όλων των εθνικών κινήσεων του Μητσοτάκη. Τώρα, μέσα στην ένταση του Ερντογάν, ο Αλέξης Τσίπρας και οι λοιποί ομοιάζουν… συνοδοιπόροι του. Λένε ό,τι εκείνος.
Ομως η εξωτερική πολιτική δεν διεξάγεται με την επιπολαιότητα που διέπει τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Απαιτεί σύνεση, γνώση και κυρίως δεν μπορεί να ασκείται με γνώμονα την εσωτερική πολιτική και την αντιπολίτευση. Αυτά προφανώς αποτελούν ψιλά γράμματα για την Κουμουνδούρου. Εξ ου και χαρίζουν διαχρονικά τον Ερντογάν στην Μητσοτάκη.
Σ’ αυτά και πολλά άλλα των πολιτικών παρασκηνίων, είναι αξιομνημόνευτη η στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Ψυχραιμία, σοβαρότητα, γνώση, έλλειψη θυμού. Αλλωστε ο θυμός δεν αποτελεί χαρακτηριστικό σώφρονος ηγέτη αφού τον οδηγεί σε σκέψη με θυμικό και όχι με πολιτικό ρεαλισμό.
Ο αμοραλισμός λοιπόν ενδημεί στη γειτονιά μας. Απέναντι στην Τουρκία, μα και στα έδρανα της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής. Ο καιροσκοπισμός της τελευταίας και η απέχθειά της προς τη λογική και τις αναγνωρισμένες αρχές συμπεριφορών, καταντά μισαλλοδοξία, επιπολαιότητα, τοξικότητα, υστερία και τελικά οδηγεί σε πολιτικό εκφυλισμό. Εξ ου και η δημοσκοπική καθήλωση, όπως φαίνεται στα τελευταία γκάλοπ.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας tomanifesto
