Μία εξαιρετική σειρά ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά δουλεμένες ομάδες έφτασε στο τέλος της. Δύο ομάδες οργανωμένες, με αρχή μέση και τέλος, με ξεκάθαρο προσανατολισμό στο παιχνίδι τους για να χτυπήσουν τις αδυναμίες του αντιπάλου τους, μας αντάμειψαν με μία μπασκετική παράσταση που θα θυμόμαστε για χρόνια.
Του Γιώργου Σαμαρά
Ο Ολυμπιακός και η Μονακό μας χάρισαν 200 αγωνιστικά λεπτά που έμοιαζαν περισσότερο με αγώνα πυγμαχίας παρά με μπάσκετ. Δύο ομάδες που δεν πάτησαν το φρένο ποτέ παίζοντας ασταμάτητα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα στα κόκκινα.
Η χαμένη – κερδισμένη Μονακό
Η πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα από το Μόντε Κάρλο παρότι αποκλείστηκε από το FINAL 4 αδιαμφισβήτητα κέρδισε όλη την μπασκετική Ευρώπη . Τα έκανε σχεδόν όλα σωστά . Εκμεταλλεύτηκε την αθλητικότητα των παιχτών της πηγαίνοντας όλα τα παιχνίδια σε έναν τόσο υψηλό ρυθμό που κάποιες φορές ο Ολυμπιακός έμοιαζε ανήμπορος να αντιδράσει . Αξιοποίησε όλα τα miss match που εμφανίζονταν μετά την άμυνα αλλαγών που έπαιζε ο Ολυμπιακός σε κάθε φάση και κυρίως αξιοποίησε στον μέγιστο βαθμό την εκπληκτική ικανότητα που έχουν οι δύο ηγέτες της, ο σπουδαίος Mike James και ο παίχτης αποκάλυψη Dwayne Baycon να σκοράρουν μετά από παιχνίδι απομόνωσης . Μια ομάδα που στην αρχή της χρονιάς υπό την ηγεσία του Zvezdan Mitrovic ήταν χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό έφτασε μετά την αλλαγή προπονητή και την ανάληψη των ηνίων της ομάδας από τον Sasa Obradovic να είναι μία ομάδα ισάξια εκείνων που ανήκουν στην ελίτ της Euroleague.
Ο θριαμβευτής Ολυμπιακός
Ο Ολυμπιακός θα είναι στο Βελιγράδι επειδή το αξίζει, επειδή δεν αγχώθηκε και δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει στην πρόκριση αλλά κι επειδή είχε μεγαλύτερο βάθος από την αντίπαλό του. Εμφανίστηκε στην σειρά έτοιμος τόσο αγωνιστικά αλλά κυρίως ψυχολογικά . Έμεινε πιστός στις αξίες του μπάσκετ του που πρεσβεύει όλη την χρονιά. Πίεση στην άμυνα , προσπάθεια να τρέξει στην επίθεση σε κάθε ευκαιρία, ενώ στους πέντε αγώνες που απαιτήθηκαν για την πρόκριση ήταν απόλυτα διαβασμένος απέναντι στον James. Χρησιμοποιούσε στο μαρκάρισμα του τους καλύτερους αμυντικούς του (Walkup , Παπανικολάου) και ταυτόχρονα με συνεχόμενα double team και παγίδες προσπαθούσε να διώξει την μπάλα από τα χέρια του . Επιχείρησε να καλύψει την απουσία του Martin με την χρησιμοποίηση του Zan Sarl στην θέση 5 αλλά πολλές φορές πληγώθηκε από τις συνεργασίες των δημιουργών της Μονακό με τον Donta Hall κατά κύριο λόγο αλλα και μετα pick n pop του Motejunas ενίοτε. Οι σταθερές του ήταν εκεί ο Κώστας Σλούκας και ο Σάσα Βεζένκοφ. Οι δύο κορυφαίοι παίκτες του Ολυμπιακού όλη την χρονιά ήταν εξαιρετικοί σε όλη την σειρά, ο Παπανικολάου ήταν ο παίκτης κλειδί στην άμυνα. Ο Mustafa Fall εκτέθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις στην άμυνα αλλά έδωσε τα πάντα και ήταν πάλι άνω του μετρίου. Γεγονός σημαντικό αν συνυπολογίσουμε και την έλλειψη αξιόπιστης λύσης από πίσω του. Οι Tayler Dorsey και Shaquielle McKissic ήταν οι παίχτες του Ολυμπιακού που υστέρησαν σε όλη την διάρκεια της σειράς αδυνατώντας να μπουν στο κλίμα των αγώνων . Όμως στον 5ο και τελευταίο αγώνα της σειράς κυρίως ο Shaquielle McKissic ειδικά στο πρώτο ημίχρονο κράτησε μόνος του σχεδόν στον αγώνα τον Ολυμπιακό. Τέλος ο αδιαμφισβήτητος MVP της σειράς Thomas Walkup τα έκανε όλα . Αγωνίστηκε με φοβερό πάθος , έκλεψε μπάλες , πίεσε σε κάθε φάση αλλά επίσης σε αυτή την σειρά τον είδαμε να παίρνει και τον ρόλο του σκόρερ κυρίως σε κρίσιμα σημεία των αγώνων.
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον αρχιτέκτονα αυτής της ομάδας τον coach Γιώργο Μπαρτζώκα ο οποίος με παίκτες προσωπικές του επιλογές αλλά και το στυλ μπάσκετ που τον ακολουθεί σε όλη του την καριέρα κατάφερε να οδηγήσει τον Oλυμπιακό σε ένα Final 4 μετά από 5 χρόνια.
Υ.Γ 1 Αυτό που έζησε ο κόσμος που επισκέφτηκε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν περιγράφεται. Μαγική ατμόσφαιρα που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια.
Υ.Γ 2 Ο Ολυμπιακός στο Βελιγράδι ΔΕΝ είναι outsider.
