Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπει πως η λάσπη που εκτοξεύεται κατά του πρωθυπουργού και ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής ζωής δεν προκαλεί τη φθορά που υπολόγιζε.
Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Το απελπισμένο μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς τους βουλευτές της ΝΔ να ρίξουν «εν πλω» τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να επιλέξουν άλλο πρόσωπο ως επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και κατ’ επέκταση ως πρωθυπουργό συνιστά σαφέστατη επιχείρηση εκτροπής, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που προχωρά σε ανάλογο απονενοημένο… διάβημα.
Οι πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη στον Αλέξη Τσίπρα και την τακτική του βούρκου μέσα στον οποίο επιδιώκει να σύρει τη δημόσια ζωή του τόπου. Η στήριξη που βρίσκει στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος έθεσε επισήμως –την Κυριακή το βράδυ στην Κεντρική Επιτροπή– στόχο να βρεθεί η ΝΔ στην αντιπολίτευση, μπορεί να φαίνεται σε πρώτη φάση θετική εξέλιξη, εν τούτοις ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ την υπόθεση της Εύας Καϊλή τον φέρνουν στο ίδιο επίπεδο τοξικότητας με αυτό του επικεφαλής τoυ ΣΥΡΙΖΑ.
Ποια αποδόμηση;
Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει πως η λάσπη που εκτοξεύεται κατά του πρωθυπουργού και ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής ζωής δεν προκαλεί τη φθορά που υπολόγιζε. Oλα τα ποιοτικά στοιχεία και των δημοσκοπήσεων που διαθέτει η Κουμουνδούρου δείχνουν πως η φθορά του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να εισπραχθεί ως «αποδόμηση». Στο πλαίσιο αυτό, τέσσερις μήνες μετά την προηγούμενη σχετική έκκλησή του προς τους βουλευτές της ΝΔ (26 Αυγούστου) να ρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επανέρχεται δηλώνοντας μάλιστα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέφερε τον ίδιο και το κόμμα του, αλλά το κάνει για τη… δημοκρατία.
«Αυτό που λέω», ανέφερε μιλώντας στο Open, «είναι ότι εδώ θα περίμενε κανείς να μπει μια κόκκινη γραμμή, αυτό λέω. Δηλαδή, θα περίμενε κανείς ότι και η ίδια η Νέα Δημοκρατία θα είχε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης». Και συνέχισε σημειώνοντας: «Νομίζω ότι αν η Νέα Δημοκρατία εξανάγκαζε, με βάση το σύνταγμα, να πάει σε μια αλλαγή πρωθυπουργού εν πλω, έτσι λέγεται, θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να έχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές. Δεν με συμφέρει αυτό, εγώ θέλω οι εκλογές να γίνουν μ’ αυτόν ο οποίος έχει την ευθύνη για το τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια, για το πού οδήγησε το εισόδημα, για το πού οδήγησε την ακρίβεια, για το πώς χειρίστηκε τις υποκλοπές».
Για να καταλήξει –απαντώντας στην ερώτηση αν υποστηρίζει ότι «πρέπει να υπάρξει μια πρωτοβουλία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, κ. πρόεδρε, να ανατρέψει τον πρωθυπουργό, να τον οδηγήσει σε παραίτηση;»– λέγοντας «δεν το λέω εγώ αυτό, το έχουν πει συνταγματολόγοι, το έχουν καταθέσει στον δημόσιο βίο πάρα πολλοί. Λέω ότι αυτό θα ήταν, αν θέλετε, το αυτονόητο αντανακλαστικό μιας παράταξης που έχει τη δυνατότητα να θέλει να επιβιώσει».
«Δεξιά συνιστώσα»
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται ουσιαστικά μία ακόμη φορά να υιοθετήσει προτάσεις και σχεδιασμούς μιας «δεξιάς συνιστώσας» του, η οποία αποτελείται από πρώην στελέχη της ΝΔ που αποκαλούνται και… ορφανά και τα οποία εμφανίζονται ως εκπρόσωποι και εκφραστές διαφόρων ανύπαρκτων πλέον τάσεων στη ΝΔ. Πρόκειται για πρόσωπα που κινούνται μεταξύ social media και περιθωριακών εφημερίδων που καταρτίζουν σχέδια και αναπαράγουν δικές τους προβλέψεις περί απομάκρυνσης του Κυριάκου Μητσοτάκη και αντικατάστασής του από πρόσωπο της αρεσκείας τους στον δρόμο προς τις εκλογές.
Είναι τα ίδια αυτά πρόσωπα που, από την επομένη της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του προέδρου της ΝΔ το 2016, βλέπουν ήττες και απομακρύνσεις, κυρίως όμως βλέπουν μια… αντικατάστασή του. Δεν είναι τυχαίο πως κατά καιρούς αναφέρονται και σε συγκεκριμένα ονόματα, εκθέτοντας με τον τρόπο αυτόν και πρόσωπα όπως πρόσφατα έπραξαν με την Ολγα Κεφαλογιάννη, ή πιο παλιά με τον Νίκο Δένδια.
Πρόκειται για συγκεκριμένη τακτική που κινείται στα όρια της φαιδρότητας, λαμβάνει όμως άλλες διαστάσεις όταν μεταφέρεται δημοσίως ως έκκληση από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι μετατρέπεται σε κίνηση πρόσκλησης σε εκτροπή, την ώρα μάλιστα που ο ίδιος επιχειρεί να εμφανιστεί ως τιμητής της διαφάνειας.
Διλήμματα…
Ταυτοχρόνως, ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει και άλλα προβλήματα. Η υπόθεση της Εύας Καϊλή και ο ερασιτεχνικός τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο Νίκος Ανδρουλάκης τον φέρνουν μπροστά σε διλήμματα ως προς την όποια συνεργασία μετά τις εθνικές εκλογές. Ενώ σηκώνει σημαία κατά της διαφθοράς βλέπει την ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη να παλινδρομεί, εγείροντας ερωτήματα και προκαλώντας εντυπώσεις. Οι αποστάσεις που επιχείρησε να κρατήσει το επιβεβαιώνουν.
